Koncert w Bogatyni 1

Prezentacja zdjęć została umieszczona W TYM MIEJSCU

Dobiegł końca TEN DZIEŃ – najważniejszy dla pokolenia Jana Pawła II. Kiedy podczas pogrzebu Jana Pawła II na Placu św. Piotra zabrzmiało „Santo subito!” wielu potraktowało to jako wyraz emocji i entuzjazmu (tylko). Tymczasem – po najkrótszym w historii Kościoła – procesie kanonizacyjnym „słowo stało się ciałem”. Dzisiaj, w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, 27.04.2014 roku Jan Paweł II (oraz – również po raz pierwszy w historii Kościoła – drugi papież, Jan XXIII) został ogłoszony Świętym. Tak więc zyskaliśmy dwóch orędowników: „Papieża życia” [Jan Paweł II] i „Dobrego Papieża” [Jan XXIII]. To rzeczywiście wielki dzień.

Każdy z nas przeżył go na swój sposób, choć większość tych przeżyć łączyło jedno – WIELKA SPONTANICZNA RADOŚĆ!!! Nie inaczej było w naszej parafii, gdzie dała się ona zauważyć już przy rozpoczęciu pierwszej mszy św. umiłowaną pieśnią św. Jana Pawła II Wielkiego – „Barką”. Były oczywiście także łzy, ale i w nich kryło się to, co w człowieku najlepsze.

Wprawdzie społeczność Lubania zorganizowała miejskie obchody uroczystości, ale naszą Scholę EDEN dużo wcześniej zaproszono na koncert zorganizowany przez (ostatnią „wikariuszowską” dla ks.Janusza) parafię św. Apostołów Piotra i Pawła w Bogatyni.

Nie da się ukryć, że początek – a więc trasa do Bogatyni – została pokonana z „szybkością światła” (tego niech nie czytają nasi dzielni „drogowcy”). Chodziło o to, żeby zdążyć – wszak nasza suma parafialna (w tym dniu wyjątkowa, bo połączona z uroczystym zakończeniem posługi Kościelnego przez pana Jana Piskozuba) skończyła się tylko trochę wcześniej niż uroczysta Eucharystia w Bogatyni. No, ale dzięki świetnym kierowcom „formuły 1 XXL” (którzy nie dopuścili do wyforsowania się pilotującej ich „srebrnej strzały”) dojechaliśmy „na styk”. Dobrze, że program był na tyle elastyczny – dzięki temu nie musieliśmy w niego wejść „z marszu” (a przecież samo nastrojenie instrumentów i podłączenie aparatury zajęło tych kilka cennych minut). Ale kiedy koronka do Bożego Miłosierdzia dobiegała końca, my już byliśmy „zwarci i gotowi”.

Teraz o tym, kim byli ci „my”. Mimo niedzieli nie wszyscy mogli pojechać – w koncercie wzięły udział: Martyna, Kasia, Monika, Ola, Malwina, Sandra, Nadia oraz „jEDEN szeryf”. Towarzyszyli nam: Państwo Czarnomorscy i Państwo Szydło (nasi przewoźnicy i koncertowe wsparcie [nie mylić z klakierami] oraz ekipa foto) oraz Joasia (która już prawie przejęła „szeryfowskiego Nikona”.

Po krótkim słowie wstępnym zaczęło się. Rozpoczęła Kasia wyśpiewując słowa „Raduje się dusza ma”. Piosenka była na tyle wciągająca, że nagrodzono ją solidną owacją. A to przecież był dopiero początek. Po kolejnym utworze „Dzisiaj spojrzał na mnie Pan” zaprosiliśmy słuchaczy do czynnego włączenia się w wykonanie ostatniego utworu pierwszej części koncertu „Jezus jest Panem”. Wprawdzie część Scholistek z lekkim niepokojem wysłuchała słów zaproszenia, ale wszystko wyszło wspaniale – nie tylko dzieci, ale także część osób dorosłych włączyła się w animację słów tej bardzo rytmicznej piosenki. Było super.

W tak szczególnym dniu nie mogło oczywiście zabraknąć utworów, które bezpośrednio wiązały się z osobą św. Jana Pawła II. O Jego życiu przypomniała rytmiczna a jednocześnie nostalgiczna piosenka „Lolek”, zaś do pełnej współpracy zachęciła ulubiona pieśń Jana Pawła II – „Barka” (z ostatnią zwrotką, którą de facto poznaliśmy dopiero dzisiaj rano). Znowu pojawiły się łzy, ale… podobnie jak w Lubaniu dominowała radość i entuzjazm.

Papież-Polak zawierzył całą swoją posługę kapłańską, biskupią i papieską Matce Bożej. Podkreślając to (również wspólnie ze słuchaczami) odśpiewaliśmy „Czarną Madonnę”, za co obie grupy – nasza Schola i słuchacze – zgotowali sobie wzajemnie gorącą owację.

Trzecia część koncertu była okazją do refleksji nad nauczaniem i świadectwem św. Jana Pawła II Wielkiego. Do Jego wezwania „Otwórzcie drzwi Chrystusowi” nawiązywał kanon „Wypłyń na głębię”; dynamizm nauczania i posługi podkreśliła piosenka „Bo Pan Bóg nasz”, zaś radość płynącą z dzisiejszej uroczystości (i fakt zawierzenia całego swojego życia Bogu przez Niepokalaną) – rytmizowany śpiew „Zaufaj Panu już dziś”. W naszej parafii przyzwyczailiśmy się wprawdzie do okresowych owacji za newsy, ale… tutejsi parafianie zaskoczyli nas „temperaturą owacji” (zgodną z efektami działania słońca – oj stawało się naprawdę gorąco).

„Szeryf”, kiedy chce podkreślić umiejętności Martyny i Anety (naszych „męczennic gitarowych”) zaprasza do śpiewu jednego z kilku „energetycznych kawałków”. Takim jest właśnie „Wejdźmy do Jego bram z dziękczynieniem”, który podkreśla wyjątkowość atmosfery przeżywania Paschy Chrystusa. Wprawdzie tym razem zabrakło Anetki, ale… Martyna dzielnie „trzymała fason”. A kiedy skończyliśmy przyszedł czas na „oddech” – w postaci spokojniejszego kanonu „Panu naszemu pieśni grajcie”.

To miał być ostatni akcent naszego koncertu, ale… mieszkańcy Bogatyni to ludzie o gorących sercach (i jak trzeba bardzo zdecydowani) – długie brawa i… wywołanie nas do dalszego śpiewu. Nie można było odmówić – przyszedł więc czas na „wielką improwizację”… ale nie było źle – większość utworów była regularnie odświeżana podczas prób, więc… śpiewaliśmy – na chwałę Boga i ku uradowaniu ludzi.

Bodajże w filmie „Powrót do przyszłości” jedną z pierwszych scen są przygotowania młodego bohatera do „szarpnięcia za struny” gitary podłączonej pod mega system wzmacniający. Ciekawy jest efekt – fryzura rodem z „młodego Einsteina”. Przypomniało mi się to podczas odśpiewania naszego nieoficjalnego „hymnu”: „Chwalmy Pana w rytmie reggae”. Tu bowiem następuje podział na dwa głosy (przy czym drugim jest jedna, ale za to JAKA?!?, osoba – KASIA). Ponieważ stałem blisko kolumny, czułem w kilku momentach tej piosenki (i piszę to z pełnym uznaniem dla wokalnych walorów Kasi – Kasiu! Pełny szacuj dla Ciebie… „zero sarkazmu”), że tylko moja „urozmaicona i bogata fryzura” uchroniła od zakończenia tego utworu z „einstenowskim afro”.

Nasz wyjazd miał jeszcze dwie odsłony. Pierwszą były tradycyjne kremówki, którymi uraczyli nas Gospodarze. Biesiadowaliśmy w sali, która niektórym osobom kojarzyła się ze spotkaniem po zimowisku 2008 roku. Tu się wtedy bawiliśmy, a dzisiaj – zajadaliśmy „kremowymi cudeńkami”. Uważaliśmy z tym jednak, bo… „szeryf” obiecał McDonald’sa – trzeba więc zostawić trochę miejsca na „zdrową żywność”. Zanim jednak odjechaliśmy, Martyna i Kasia „złupiły” ks.Kanonika, proboszcza parafii z wszystkich obrazków – i to, co zaraz potem działo się pod plebanią przypominało… dzielenie łupów.

Trasa powrotna miała być spokojniejsza – wszak nic nas już nie goni. Wyszło jednak na to, że jadący do Bogatyni na końcu Państwo Szydło postanowili teraz pokazać „szeryfowi”, jak czuć gumę z ich opon. Zaraz po wyjeździe z miasta „pojechali po ambicji kierowcy”, zostawiając „srebrną strzałę” nieco w tyle. Było kilka wzajemnych mijanek, ale i tak w fajnym nastroju dojechaliśmy do Zgorzelca.

Tu jedność trwała do momentu realizacji zamówienia. Po odejściu od kasy nasze dziewuszki stwierdziły, że dla „oldboy’ów” miejsca są gdzie indziej i nie pozostało nam nic innego, jak tylko zająć stoliki po przekątnej lokalu (a i tak prawie wszystko słyszeliśmy – i to bez podsłuchiwania).

Koncertowy wyjazd (drugi w ostatnim czasie) przeszedł już do historii Scholi EDEN. Jako prowadzący ją (byłoby to jednak niemożliwe bez Martyny i Anety) dziękuję najpierw naszych GWIAZDOM za poświęcony czas i wysiłek – a także za „pełen luz”, który stanowił oczywisty dowód, że wspólny śpiew daje full radości. Dziękuję Państwu Czarnomorskim i Szydło za pomoc w przewozie Scholi, wreszcie Państwu Dominice i Grzegorzowi oraz Joasi za uwiecznienie koncertu na zdjęciach. Bez Was byłoby to niemożliwe, a tak mamy ciekawe foto-pamiątki.

W imieniu Scholi i własnym dziękuję Organizatorom koncertu oraz jego uczestnikom – za wspaniałą atmosferę. Przy niej nawet upał nie jest w stanie zniechęcić nas do śpiewania – i to z całych sił. Licząc na kolejne spotkania zapraszamy do nas – choćby na PARAFIALNĄ MAJÓWKĘ (01.05.2014 roku).

Podczas spotkania z Radą Parafialną, poproszony o poświęcenie altany parafialnej, Ksiądz Biskup obiecał przyjąć zaproszenie na inaugurację jej działalności. Wiadomo, każdy sprzęt musi przed inauguracją zostać poddany „testom wytrzymałościowym” – więc postanowiliśmy tak potraktować spotkanie osób funkcyjnych, które zaangażowały się w organizację i przebieg Wizytacji Kanonicznej. Odbyło się ono w niedzielne popołudnie, 30.03.2014 roku.

Spotkanie powizytacyjne

Oczywiście założeniem spotkania było przede wszystkim podziękowanie Organizatorom oraz wspólne spędzenie czasu w sympatycznej atmosferze luźnych pogaduszek (i przy pięknej pogodzie – bez „bocznych podmuchów w nerki”). Przygotowana na odwiedziny Ks. Biskupa altana zapewniła pobyt w warunkach klasy *** (niech się schowają Karaiby). Obudowane boczne ściany chroniły przed przewianiem; docięte przez p.Jana ławki pozwoliły wykorzystać całą szerokość altany. Może trochę gorzej było ze stołami, ale przecież… funkcjonuje w szerokim zakresie usługa „szwedzkiego stołu”.

Tak więc już o godz. 14:30 pojawiły się pierwsze osoby, zaś tuż przed terminem rozpoczęcia się spotkania zaczęła się „jazda”. Okazało się, że prawie wszyscy potrzebowali „sterydów” w postaci TEJ KAWY!!! Stoły zaczęły się uginać pod ciężarem przygotowanych ciast. Piękna pogoda skłoniła także Kasię, Martynkę, Paulinkę, Nadię i Małgosię do podjęcia „walki o gole” (Mini Mundial).

A w środku zaczęły się wspomnienia – poproszony o podsumowanie „szeryf” wskazał to, co było podkreślone jako plus naszego spotkania z Ks. Biskupem: spontaniczność, przygotowanie liturgiczne oraz wspaniałą gościnę na plebanii (skromnie nie wspomniał o „przebudowie koncepcji plebanijnego dynamicznego porządku”). Kiedy bilans dobiegł końca, zaczęliśmy wspominać, jak i kto przeżywał tę wizytację. Dowiedzieliśmy się kilku szczegółów spotkań w Gimnazjum nr 1 i ZSP nr 2.

No, a kiedy ostygły powizytacyjne emocje, rozmowa zeszła na plany zasugerowane przez Ks. Biskupa Marka – renowację tynku i malatury zewnętrznej kościoła; prace przy ustabilizowaniu załamującej się ściany wejścia głównego do kościoła oraz na temat wzbudzający największy „entuzjazm”… wymianę okien. Od proboszcza dowiedzieliśmy się o sugestii skorzystania z oferty jednej z sąsiednich parafii – tak szybko!?!?!

W pewnym momencie wyszło na to, że część ciast (ta z czwartku) zaczęła działać „toksycznie” [no, chyba że to uboczny efekt nadmiaru tlenu] – Panie: Beata i Dominika wraz ze Zbyszkiem i Grzegorzem zaczęły się zachowywać „podejrzanie spokojnie”. Typowa „głupawka” (albo bardzo dobry humor – jak kto woli) pojawiła się też w innych sektorach altany. Rozmowy stawały się coraz bardziej „rozrywkowe” [i to bez cappuccino].

„Test wytrzymałościowy” uznajemy za udany. Altana wytrzymała – my też. Tak więc z czystym sumieniem możemy planować zaproszenie Jego Ekscelencji – może w maju. Będzie super.