Blog J.B.

Z przyjemnością informuję, że w Galerii Foto można znaleźć zapis fotograficzny przebiegu naszego spaceru. Aby przekierować się do Galerii, wystarczy wcisnąć TEN NAPIS. Górna ikonka daje możliwość pobrania fotografii, niżej została umieszczona prezentacja. SERDECZNIE ZAPRASZAM.

Zdaję sobie sprawę, że podtytuł już samym słowem „aktualizacja” budzi w niektórych ambiwalentne emocje (od niepokoju i paniki po rezygnację), ale… bez tej postawy ciągłego szukania „lepszego” szlaku nie byłoby przynajmniej części frajdy naszego „górskiego szaleństwa”. Oczywiście, jak zwykle w tego typu wpisach pojawi się nasz „wędrówkowy” żargon, nawiązujący do tego, co dane nam było przeżyć podczas kolejnego górskiego wypadu, który odbył się w sobotę (20.06.2015 roku). Miał on mieć charakter nieco odmienny od kilku ostatnich – zaplanowany został bowiem jako wyjazd całej Scholi „Dzieciaki z Bożej Paki”. Okazało się jednak, że poranna pogoda spowodowała, że wymiękli prawie wszyscy – z naszych „gwiazd” pozostały tylko Weronika, Julia i Klaudiusz oraz Państwo Anna i Ryszard (plus osoba piszącego tę relację). Była także „nowicjuszka” naszych wędrówek – pani Joasia. Mizerny odzew reszty dzieciaków oczywiście nas rozczarował, ale… patrzymy zawsze na jakość, nie na ilość.
Już sam wyjazd napawał pewnym niepokojem. W górach miało padać, do tego pewne wydarzenie parafialne (i nie chodziło o fascynację pewnym „gabinetem ludzkiej ulgi”) opóźniło wyjazd prawie o godzinę. W końcu jednak ruszyliśmy.
Naszym pierwszym celem stał się wodospad Kamieńczyk w Szklarskiej Porębie (a raczej miał się stać… ale o tym za chwilę). Jechaliśmy GPS-ową „drogą najszybszą” (czyli przez Mirsk) i tu p.Ryszard podjął funkcję „rzecznika medialnego prezesowej Anny”: „Czy my dobrze jedziemy? /…/ A dlaczego tak?, etc – to pytania, na które musiał od razu udzielić satysfakcjonującej odpowiedzi. I tak robił. Fakt, trasa była trochę „niepokojąca” (z racji ciągłego deszczu), ale jechaliśmy do przodu.
Do Szklarskiej wjechaliśmy jak do „krainy deszczowców” – w strugach „łez z nieba”. Dojechaliśmy do parkingu i tu Kadra zaczęła naradę… co dalej?… w tych strugach deszczu daleko przecież nie zajdziemy… W końcu „szeryf znalazł satelitkę” (to z Czesia) i padła propozycja: spróbujmy w Karpaczu. OK – my wytrzymamy, tylko oby potem w komentarzach nie pojawiły się wpisy, że „bolały mnie inne niż normalnie części ciała”.
Wyjazd ze Szklarskiej przebiegł bez przygód, choć wciąż ten deszcz… budził prawdziwy niepokój jak to będzie z dzisiejszym wędrowaniem. Okazał się on nietrwały – zaczął znikać wraz ze stopniową poprawą pogody. Szybko jednak wrócił, kiedy w Piechowicach zaczęliśmy trochę błądzić na objazdach – pojawiło się „czarnowidztwo” w postaci stwierdzenia: „Coś nam się dzisiaj nie układa”. I wtedy właśnie „Czesiu” znowu „znalazł satelitkę”: „Mam aktualizację!!!… Wiem, gdzie pojedziemy…” – zaniepokojony wzrok to najdelikatniejsze określenie reakcji pilota „srebrnej strzały”. Podobnie zachowała się zresztą, kierująca „dziecięcą karetką” pani Ania. Wprawdzie posłusznie włączyła za nami kierunkowskaz i pojechała „w las”, ale komentarz wskazywał na potrzebę wykonania telefonu do „instancji domózgowych”.
Okazało się jednak, że aktualizacja była potrzebna – widok chwiejących się Dzieciaków (spokojnie, to nie cukierki czy kadzidło, ale… przyśnięcie w wygodnej „bryce”) spowodował, że nam, „traperom” zagotowała się krew i padło hasło: „Do boju!!!… to znaczy… sorka… do przodu!!!”. Trasa była widoczna, choć jakby wąska i nierówna (Klaudiusz próbował trafić w jakiś kamień „na śpiąco”, ale te… jakby usuwał się sprzed jego buciorów – nie zaliczył więc zapowiadanej „gleby”). Trasa do Cichej Doliny i żółtym szlakiem przez skałki nie była oczywiście zasadniczym celem dzisiejszej wędrówki – po prostu trzeba było rozprostować kości i trochę się wybudzić. Udało się to znakomicie – 800 metrów (tyle wyliczył GPS pana Ryszarda) to nie maraton, ale… spać już się nie dało. I o to chodziło.
Po dojściu do parkingu ruszyliśmy do Karpacza, cały czas obserwując zmiany pogody – niektórzy podjęli się nawet roli meteo: „Dzisiaj nie będzie już padało” – stwierdziła pani Joasia [no, może nie była to 100%-owa przepowiednia /bo jednak trochę popadało/, ale dodało nam to odwagi].
Odwaga byłą potrzebna, bo zaparkowaliśmy w miejsce, z którego rozpoczęliśmy w ubiegłym roku naszą pierwszą „lightową” (wtedy po raz ostatni uwierzyliśmy z podstawowe znaczenie tego słowa) wędrówkę górską. Pamiętając o zakwasach, „etapie bólu” i „fazie rezygnacji” pani Ania stwierdziła, że ona „schodzi w drugą stronę” (czyli na dół), a Julia, Weronika i Klaudiusz zaczęli się „stroić” na „foszki”. Okazało się jednak, że i dzisiaj udało się nas zaskoczyć – może niewiele, ale jednak…
Wydawało się, że najpierw dojdziemy do zerwanego mostku, a tymczasem, puszczając dzieciaki nieco przodem „szeryf” skręcił w prawo. Narrrmalnie… totalne zaskoczenie – czy my aby znamy ten szlak? Okazało się, ze owszem, ale… z drugiej strony – dawniej staczaliśmy się po nim (tracąc „kontakt z grawitacją” – vide Martynka), teraz trzeba było wejść… ale nie do nas z takimi surprisami… Podeszliśmy w całkiem niezłym tempie. Potem stwierdziliśmy, że nasz „szeryf” potrzebuje resetu „twardego dysku” [jak można pamiętać szczegóły z wypadu sprzed 7 miesięcy?!?!?!] – pan Ryszard stwierdził jednak, że według zasad informatyki to nieetyczne i odmówił „przyłożenia do tego ręki”.
Tak więc Weronika, Julka i Klaudiusz przypominali sobie fragmenty trasy na zasadzie: „Pamiętacie…??? Krok pingwina??? Zjazd pingwinów??? I oczywiście rekordy „kontaktów trzeciego stopnia ze śnieżnym podłożem” naszej Julci???. Nie brakowało zmyłek, ale uczestnicy wędrówki uczyli się bardzo szybko – trójca „młodych duchem” pozostała w bezpiecznym oddaleniu (unikając przez to konieczności dokonywania poprawek w marszrucie), zaś „młodzież”… zaczęła odczytywać sugestie „szeryfa” na wspak (prawie zawsze odkrywając ukryty w nich podstęp)
Jako, że ta część trasy nie zaowocowała jakimś „górskim dramatem”, stąd trasa została wydłużona – o „niewielki kawałek z górki na pazurki” [a poważniej na całkiem solidny górski kilometraż pod górkę, do wysokości skoczni narciarskiej]. Ta część naszego wypadu została kiedyś nazwana „trasą rozklejonego trampka” – nie brakowało więc wspomnień o Sebastianie i dramacie poszukiwań „taśmy Mc Gavera”. Tu właśnie w pewnym momencie Werka sapnęła do pani Ani „Trzymaj mnie, Mamo” i w odpowiedzi padły słowa zacytowane w tytule wpisu. Było „słodko”… do momentu ostatniego podejścia do skoczni. Tu pani Ania przypomniała sobie, że tu potrzebowała „holownika” i dopychała do asfaltu Weronikę. „A może dzisiaj popchniemy szeryfa” – no nie wiem, co miały znaczyć te słowa [tym bardziej, że w pobliżu nie było „cudownych cukiereczków” ani „kadzidła”]. Do tego padły słowa „samokrytyki”: „Teraz rozumiem co czuliście, gdy komplementowałem Was z przodu” – to oczywiście słowa „szeryfa” wypowiedziane na „szarżę Joasi”, która minęła nas z „prędkością lawiny” (tylko od kiedy lawiny schodzą… pod górkę?!?!?).
Ufff… doszliśmy i ku naszemu „zdziwku” poszliśmy nie w górę, ale… w dół… Wszystko byłoby OK, tylko że wciąż pamiętaliśmy „mądrość Ducha Gór”: „Jeśli idziemy w dół to znaczy, że… zaraz zaczniemy się wspinać” – a że zejście było spore już teraz z niepokojem myśleliśmy, co nas czeka przy „fazie wznoszenia”. Nie było może aż tak strasznie – wprawdzie nie biegliśmy (jak podczas jednego z wypadów „górska kozica Dominika”), ale tempo było całkiem całkiem… Trohę zziajani doszliśmy do schroniska, gdzie z tyłu padło sakramentalne „pod górkę” pana Ryszarda. Niestety, „szeryf” chyba dał się ubłagać „mrugającym powiekom” Werki i zdecydował pójść „na kreskę” (czyli skrótem). Z jednej strony to dobrze, z drugiej… pani Ania nastawiała się najpierw na „zmęczenie”, a tu… nic… Ponowne zejście do Wilczej Polany i… tu zaczął się „etap osła” – nie, nie… nie żebym dogadywał naszym dziewuszkom, ale… zaczęły mnie „brać na przetrzymanie”: „Daleko jeszcze???” – spróbujcie to wytrzymać non stop przez kilka minut… „Droga przez mękę” skruszyła chyba serca dorosłych, bo w końcu „spacyfikowali pytające osiołki” – „No to nie będzie basenu”… i cud… dalszych pytań nie było (widzę, że jeszcze muszę się trochę poduczyć „pedagogiki stosowanej”).
Oczywiście, nawet nie myśleliśmy o rezygnacji z odwiedzin „Gołębiewskiego” – to za duża frajda. Tego, co tam się działo nie trzeba opisywać – wie o tym chyba każdy rodzic, który zaprowadzi tam swoją pociechę. Poza tym czas minął bardzo szybko… jaka szkoda (używając ulubionego epitetu mojego kolegi, ks. Piotra)…
Tyle tylko, że nasza „młódź” podczas wodnych harców dojrzała do walki o kolejne ustępstwo – o odwiedzenie Mc Donald’s-a. Niby jedzenie nie najzdrowsze, ale… niedawno był Dzień Dziecka – OK… tym razem ustępujemy… ale żeby to było… przedostatni raz!!! Efekty… po dojechaniu do Jeleniej pan Ryszard wyskoczył z wozu małżonki jak „oparzony” i stwierdził: „Dalej jadę z księdzem” – po czym pani Ania dodała… „Ja też” (chyba tylko my zrozumiemy, co to znaczyło) – norrrrmalnie… „sodomja i gomorja”…
Sama „obiadokolacja” zszokowała nas totalnie – wydawało się, że największą porcję – ze zrozumiałych, choć z gruntu fałszywych przesłanek – zamówi „szeryf”. Tymczasem rekord „zawartości tacy” ustanowiła… Julka. Na widok tego, co przyniosła do stolika zrozumieliśmy, że określenie „Je jak wróbelek” nie jest wcale komplementem. No, a potem „szeryf” stwierdził, że zamówienie jest wyrazem fascynacji (zapewniam – wizualnej) „lilipucimi gabarytami szeryfa” i że Julka chce zmienić „transzę klasyfikacji z wagi muszej na wagę… sumo”. Taaaaaaaaaaaa… działo się…
Sam powrót w „srebrnej strzale” przebiegał w atmosferze „refleksyjno-technicznych dysput”, ale co działa się w „karetce małolata”… tego nie wiem… Wystarczy tylko fakt, że na zakończenie wypadu pani Ania podjechała pod plebanię z jedną prośbą: „Potrzebuję trochę kadzidła”.

Jak łatwo zauważyć było super, mimo niesprzyjającej pogody. To zasługa stałego zespołu „męczenników gór” i osób towarzyszących. W sumie dzisiaj przeszliśmy prawie 6 km – co w przeliczeniu z „licznika górskiego” na nizinny daje nam… ile, panie Ryszardzie…??? Wszystkim uczestnikom dzisiejszego wypadu gorąco dziękuje za wspaniałą atmosferę… i oczywiście zapraszam na kolejny szlak – pewnie już niedługo.        „szeryf”

czyli… PROCESJA BIS…

czyli… KOLEJNA AKTUALIZACJA… OJEJ, CZESIU ZGUBIŁ SATELITKĘ…

czyli… DOPALACZE W AKCJI (vivat cukierki, kadzidło i… górskie powietrze)…

czyli… SOK Z GUMIJAGÓD…

czyli… HYMN GUMISIÓW…

czyli… TO JA SAMA WEJDĘ DO PRALKI…

Z przyjemnością informuję, że w Galerii Foto można znaleźć zapis fotograficzny naszego wypadu. Aby przekierować się do Galerii, wystarczy wcisnąć TEN NAPIS. Górna ikonka daje możliwość pobrania fotografii, niżej została umieszczona prezentacja. SERDECZNIE ZAPRASZAM.
Czytających niech nie dziwi ta litania podtytułów. Zazwyczaj wystarczyła moja pamięć, by ogarnąć wielość „budujących treści” z kolejnego wypadu. Tym razem jednak było tyle wątków, że „procesor mi się zawiesił” i musiałem się posiłkować bardziej tradycyjną formą rejestracji – notatkami. Ale dzięki temu nie ominę najciekawszych momentów górskiego wypadu, który odbył się… po zakończeniu procesji Bożego Ciała [!!!] – 04.06.2015 roku. Jako, że pojawi się w opisie zjawisko „nadtlenienia”, być może po części stał się on efektem „przesłonecznienia” podczas procesji.

Tym razem skład nieco się zmienił. Do stałych „wędrowniczków” [Anna, Ryszard i Weronika Skowron, Dominika, Grzegorz i Nadia Szydło oraz Małgorzata Milewska] doszła (dopiero z nami „raczkująca”) „komunistka”, Julia Figurska [tu ukłon i podziękowanie dla Rodziców Julii, że mimo zaskoczenia zgodzili się na jej udział w wypadzie].

Początek trasy przebiegał spokojnie, nic nie zwiastowało „apokalipsy śmiechu”, która nastąpiła na trasie (ale nie uprzedzajmy faktów). Najpierw omówiliśmy wręczoną wczoraj naszym „komunistom” prezentację [przy okazji usłyszałem, że oglądaczy zdziwiła… zbyt mała ilość komentarzy!!!], potem sytuacja zaczęła się ożywiać, kiedy „granatowy krążownik szos” dał nam „powąchać zapach palonej gumy”. Zaczęła się więc swego rodzaju „rywalizacja”, której konsekwencją było „pełne przestrzeganie zasad ruchu drogowego” [dodajmy subiektywnie: z obu stron]. Widząc to nasze Panie [Anna i Małgosia] zaczęły się zastanawiać, czegóż to tam muszą słuchać (muza) [na razie cisza o cudownych cukierkach]. Tak dojechaliśmy do Jeleniej Góry.

Nie byłoby naszych wypadów, gdyby nie zjawisko „aktualizacji” – zmuszające do ciągłej czujności, tym razem wystawiło na próbę wiary Dominiki. Kiedy dowiedziała się na CPN-ie (obowiązkowy „deser” – vide: hot-dog), że nastąpiła zmiana planów – „jedziemy do Karpacza”… „Do Karpacza?!?!?! A miał być Wodospad!!!”… „A ja uwierzyłam…” [no tak, zaczynam obcować z „niewierzącymi”]. Przy okazji okazało się, że szkoda iż „Grześ-Pędziwiatr” nie ma CB radia – wtedy zaskoczenie byłoby mniejsze, choć z drugiej strony… słuchający naszego kanału mogliby dojść do – dla nas katastrofalnych – wniosków…

W Karpaczu okazało się, że „wiara” Dominiki miała swoje konkretne przełożenie na nasze dalsze plany – część uczestników nie dostosowała ciuchów do możliwości przewiana na Równi. Tak więc „Czesiu” zaczął szukać kontaktu z „satelitką”… i znalazł… EUREKA!!! PÓJDZIEMY SZLAKIEM ZIELONYM!!!

Nie jest on wcale taki łatwy. Po pierwsze wciąż pod górkę (i to dosyć stromo); po drugie – wszyscy napotykani turyści (a było ich dzisiaj w Karpaczu mnóstwo)… schodzili w dół… Jak tu się nie stresować, kiedy ci wypoczęci turyści patrzyli na nas „z życzliwością” i serdecznie pozdrawiali (brzmiało to trochę jak „Och, jak nam przykro, że to was spotkało…”). Później, znacznie później, Pani Ania przyznała, że to był właśnie kryzysowy etap jej dzisiejszej wędrówki.

Oczywiście, nie zabrakło pytań Shreka: „Daleko jeszcze???” i prób wykorzystania skałek na… chwilowe siedzisko, ale dorośli (na czele peletonu szli Dominika, Małgosia i Grzegorz) byli nieustępliwi. W tym właśnie momencie dzisiejszej wędrówki Weronika „rozbawiła nas do łez” pytaniem, skierowanym do „szeryfa”: „Dlaczego dzisiaj jest inaczej???… bo ksiądz idzie na końcu, a nie na początku…” – coś w tym musi być. Ta mordęga trwała do momentu dojścia do Doliny Pląsawy, gdzie w końcu mogliśmy na dłuższą chwilę odetchnąć. Pojawiły się myśli i słowa „destrukcyjne”: „Weronika!!! Nie wyskakuj za barierki… nie umiesz fruwać…”, „Ja dalej nie idę…!!!”, etc. Niestety, oprócz dobrego słowa i lekkiego wzmocnienia nie otrzymaliśmy nic więcej [a liczyliśmy na „podwózkę”]. Padło hasło: „Dosyć tego smęcenia… idziemy dalej”.

Nadal w czołówce peletonu był wymieniony wyżej tercet; jednak od pewnego momentu dystans zaczął skracać „szeryf” i wtedy stało się jasne – koniec szlaku jest już blisko. Niestety – dla „szeryfa” – Dominika i Małgosia zorientowały się w podstępnym planie i nie dały się wyprzedzić. Tak więc zwycięzcą byli oni; pozostali zajęli miejsca poza podium [ale przecież tak naprawdę liczył się fakt dojścia do tego miejsca i… zachowania dobrego humoru]. Rzeczywiście, nadal go mieliśmy – szczególnie po małym co nieco na Polanie. Tylko lekkim niepokojem napełniła nas „narada głów klanów”, którzy coś tam, z tajemniczymi uśmiechami, ustalali. „To mi się wcale nie podoba” – solidaryzowaliśmy się z tym oświadczeniem Pani Ani.

Okazało się, że narada dotyczyła dalszego ciągu naszej marszruty – Panowie po dojściu do konsensusu zaproponowali, abyśmy „ruszyli czcigodne członki” i z ambicją ruszyli dalej. Taaaa… z ambicją…!!! „Ja dzwonię po mamę” – odpowiedziała na to Julia, ale w końcu… ambicja okazała się silniejsza.

Początek tej części był nawet lightowy – sporo odcinków z górki i po terenie płaskim. Tylko, że część z nas pamiętała stwierdzenie „szeryfa”: „Skoro jest z górki to znaczy, że zaraz będzie…”. I tak się stało, kiedy ze szlaku turystycznego zeszliśmy na zielony – na tzw. „szlak kozic”. „To znaczy, że ja tu zostanę kozą?” – zapytała Julia. „Nie… to znaczy, że zaraz zaczniesz skakać z kamienia na kamień jak rasowa kozica” – padła odpowiedź.

„Skakanie” okazało się całkiem całkiem – do takiego stopnia, że kiedy spotkaliśmy się z naszymi paparazzi koło Domku Myśliwskiego, zaproponowaliśmy wysłuchanie pierwszej zwrotki „poleczki muminka” [a wywołała ją „saga pieśni dziecięcej” w wykonaniu naszych małolatów: Star Wars, Kubuś Puchatek, „Gdzie strumyk płynie z wolna” (tu tylko nie zgadzał się miesiąc) i innych]. Podobała się z pewnością, tylko próbowaliśmy potem rozgryźć co znaczyło pytanie: „Dziewczyny, co wyście wąchały?”. Ale stawało się coraz weselej.

Dzięki temu dojście do Polany (czyli kółeczko) poszło całkiem sprawnie. Oczywiście czołówka wkrótce zniknęła nam z pola widzenia, ale… to przez tę „damską toaletę” i „włóczykija” [a’propos „włóczykija” dowiedzieliśmy się wkrótce o próbach zdewastowania Karkonoskiego Parku Narodowego… i to przez Panią Dominikę: „Te kije nadają się najlepiej”]. . Nie da się poznać myśli naszych panów, ale… miny mieli nietęgie, kiedy tłumaczyłyśmy, że „to on… to włóczykij… to on prowadził nasze muminki… to wszystko przez niego: ten tłok [„W damskiej toalecie jest zawsze większa kolejka”] i awaria w damskiej toalecie [na szlaku?!?!?!]… i brak papieru toaletowego i wody w spłuczce…”. Mówiłyśmy oczywiście o wiele więcej, ale nasz „rejestrator” nie wziął (Bogu dzięki) dyktafonu. W odpowiedzi powtórzono: „Dziewczyny, co wyście wąchały?… Ano… górskie powietrze”. „Czy to możliwe, żeby to aż tak zadziałało?” – zdawały się pytać zaniepokojone spojrzenia naszych panów.

Wyjście z Polany podzieliło nas trochę na trzy grupy: Pana Grzegorza (który pomknął z „prędkością światła”; Panią Małgosię i „szeryfa” [którzy pozostali przy „prędkości dźwięku”] oraz nas, które hałasowałyśmy niewąsko. Pan Ryszard robił za „łącznika” – przekazując najczęściej informacje o tym, co dzieje się w „szalonych tyłach”. Kiedy więc doszliśmy do Świątyni Wang, nasi Panowie zdołali się trochę pozbierać po szoku i komentując nasze „Tak działa górskie powietrze” zapytali: „To czemu my tak nie mamy”. Chwila zastanowienia i… eureka!!!!!!!!!!!!!… „To przez to kadzidło… tak… z pewnością one jest tu winne… i oczywiście włóczykij…” – ha ha ha!!!!!!!!!!!!

Krótki postój, próba naciągnięcia Rodziców na zakupy i… w końcu wracamy do samochodów. Tym razem niekwestionowanym liderem peletonu okazał się „szeryf”.

Mimo, iż w „muminkowych planach” był jeszcze „dmuchawiec”, nasi kierowcy okazali się „istotami bez serca” i zawieźli nas prosto na rybkę. Cóż… „life is brutal…”.

Zazwyczaj w smażalni zajmujemy się jedzeniem – tym razem jednak było inaczej. Podczas oczekiwania na numery od pierwszego wzwyż [„Kurczę… ten głód rzuca mi się na… pamięć.. był już numer pierwszy?…”] dowiedzieliśmy się przy stole, że:

• Julia lubi pływać [„Mam teraz ochotę wskoczyć do wody”] J
• określenie „głupawka” jest zbyt radykalne i nieadekwatne do naszego stanu ducha J
• Pani Małgosia to tak naprawdę Bunia [„To ona ten sok z gumijagód zrobiła… to ona jest wszystkiemu winna!!!”] – „To jutro sok z gumijagód… i przez płot…” J
• Muminki muszą mieć siły, aby dociągnąć do Lubania… „włóczykija” J
• Pan Ryszard jest specjalistą od bajek J
• „My to Muminki, a oni… to Gumisie” [„Dlatego tak szybko schodzili… – W plecaku mają przecież „soczek gumisiowy”] J
• Cukierki też mają swoje uboczne działanie („daj jeszcze jednego”) J
• Są wśród nas „specjaliści od prania”: „Najpierw cię namoczę…” *** „Ale bez wirowania, proszę…” *** „Ja cię kręcę… najpierw zamoczyć mnie chciałeś, a teraz kręcić?!?! – to ja sama wejdę do pralki…” J
• Przed napisaniem relacji nasz „szeryf” musi wziąć „nocne korepetycje z bajek” 9Bo umknęło mu coś z dzieciństwa) J

Podczas konsumpcji powstały także kolejne zwrotki „Hymnu Muminków” – przypomnijmy sobie więc jego melodię i zaśpiewajmy:

Muminki z radości skaczą

Gdy księdza Janusza w górach zobaczą

         Muminkiiiiiii ……………….

Ofiary wędrówki

Podeptały wszystkie mrówki

         Muminkiiiiiii ……………….

Czy daleko jeszcze?

Bo spadają na nas kleszcze

         Muminkiiiiiii ……………….

Wycieczka skończona

Na rybkę już pora

         Muminkiiiiiii ……………….

Nic nie może przecież wiecznie trwać

Do domu pora już wracać

         Muminkiiiiiii ……………….

W końcu ruszyliśmy z powrotem. Atmosfera w „srebrnej strzale” po prostu „zadymiasta”. Pan Ryszard i „szeryf” postanowili po powrocie „przetestować” jednak to kadzidło, natomiast kierowcy odmówiono poczęstunku „czarodziejskim cukiereczkiem”. Utrzymaliśmy się na pasie ruchu, ale zagrożenie… było całkiem realne. Do tego rozmowy telefoniczne, z których najpierw wynikło, że skład „granatowego krążownika szos” podążył na… Śnieżkę, a później przekomarzanie się odnośnie cukierków („Zostaw coś dla nas, bo nam już mija… nie zjedz wszystkiego…!!!… rzuć je przez okno w naszą stronę, może złapiemy…”) i „poważnej nocnej rozmowy” (tych tekstów wolę nie cytować). Tuż przed Lubaniem dogonił nas „granatowy” (choć lakier był jakby bledszy – czyżby z wrażenia?). Zaczęło się machanie i powstał jeden problem – w którym momencie zaczynają się Księginki… „bo tu już trzeba będzie zachować odrobinę powagi” [to raczej niemożliwe – uwaga kierowcy].

Jeszcze wysadziliśmy Julię (nie, nie… nie używaliśmy środków pirotechnicznych) i zrobiliśmy mały maraton Pani Marcie, a potem…. Hajda na plac przy kościele. I tutaj dokonał się GRANDE FINALE – odśpiewany i odtańczony „Hymn Muminków”, który został zarejestrowany i… będzie podany do publicznej wiadomości. Wrażenie jest… „porażające” – i dobrze, bo dzisiejsza trasa zwykłą na pewno nie była.

Dziękując uczestnikom wypadu pragnę poinformować czytelników, że ewentualne komentarze sprzeczne z powyższą relacją są zwykłą „ściemą” – zwłaszcza te o „oddechu naszej szkapy”, przepisach drogowych i tego typu. Jednocześnie zainteresowanych „czarodziejskimi cukierkami” muszę zmartwić – nasze Panie postanowiły jutro wykupić cały lubański zapas i… zacząć dealować.  🙂

W niedzielę, 14.06.2015 roku, po mszy św. o godz. 10:00, odbędzie się koncert podsumowujący pierwszy rok działalności Parafialnej Scholi „Dzieciaki z Bożej Paki”. Tradycyjnie zapraszamy do wspólnej „modlitwy przez śpiew” Gości. Zainteresowane osoby i grupy prosimy o zgłoszenie – do 07.05.2015 roku – drogą mailową na adres: janbarx@gmail.com.
W zgłoszeniu proszę podać:
*** Dane osoby/nazwę grupy
*** Tytuły utworów w kolejności wykonania (będziemy wdzięczni za podanie orientacyjnego czasu wykonania)
*** Ilość potrzebnych mikrofonów
Prezentacja obejmuje maksymalnie 3 utwory (w przypadku większej ilości wykonawców Organizatorzy zapewniają sobie możliwość zmniejszenia ilości przedstawianych utworów do dwóch).
Gwarantujemy:
— Nagłośnienie wokalu (mikrofony) – przewodowe i bezprzewodowe
— Nagłośnienie gitar (2 wzmacniacze)
— Jak zwykle wspaniałą atmosferę spotkania
Po koncercie zapraszamy na poczęstunek w altanie.

W imieniu Organizatorów ks. Janusz Barski

GPS koniecznie potrzebny…

Z przyjemnością informuję, że w Galerii Foto można znaleźć zapis fotograficzny przebiegu wypadu. Aby przekierować się do Galerii, wystarczy wcisnąć TEN NAPIS. Górna ikonka daje możliwość pobrania fotografii, niżej została umieszczona prezentacja. SERDECZNIE ZAPRASZAM.

Wczorajszy wypad zaowocował inicjatywą powtórzenia szlaku, w nieco odmiennym składzie – tym razem miał mi towarzyszyć Boguś, zaś zamysłem było „wydłużenie” trasy, która… pozostawiała u dotychczasowych uczestników „pewien niedosyt”. Zamysł zamysłem, a życie… to skutecznie koryguje. Dzisiaj byłem tego naocznym świadkiem.
Wyruszyliśmy oczywiście z parkingu przy „ogrodzie japońskim”. Początek trasy był jak wczoraj, więc nie warto specjalnie go opisywać. „Przygoda” zaczęła się z chwilą minięcia zejścia na szlak żółty. Sądziłem, że dalszy ciąg trasy doprowadzi nas (z pewnym nadrobieniem kilometrażu) do miejsca zejścia ze wspomnianego szlaku. Niestety, tym razem nie poszło tak łatwo. Przede wszystkim zaczęły się rozjazdy i trzeba było wybierać te, które prowadziły (według mojego „wewnętrznego kompasu”) w stronę Wodospadu. Niestety, w tym terenie chyba grawitacja trochę się huśtała”, bo zamiast trafić na oczekiwane zejście doszliśmy do jakiegoś, trochę opuszczonego, locum, którego bronił „ostry pies” (o czym ostrzegała tabliczka).
Mimo chęci poznawczej nie zaryzykowaliśmy i poszliśmy trasą, którą wskazał Boguś [to Jego wina], a którą kiedyś (pewnie w epoce kamienia łupanego) ktoś przejeżdżał, ale… w końcu doszliśmy do potoku Podgórnej i szlak po prostu się skończył. Tu właśnie pojawiło się pytanie: „Gdzie właściwie jesteśmy” i duchowa prośba: „GPS pilnie potrzebny”. Pozostała alternatywa: albo wracamy (a nie da się ukryć, czekała nas wtedy nielicha wspinaczka), albo… idziemy wzdłuż potoku licząc trochę na łut szczęścia.
Początek „śledzenia nurtu potoku” był całkiem zabawny, ale w pewnym momencie doszliśmy do miejsca, gdzie pójście dalej stało się niemożliwe. I wtedy mój „całkiem poważny kolega” Boguś zaproponował: „Przejdźmy na drugą stronę”. OK, kamienie przez potok były, ale… jak mam to zrobić ja, który lubię chodzić, ale z kozicami wziąłem rozbrat w ubiegłym stuleciu. Jak było, tak było – fotek nie ma (więc „obciachu” też). Jakoś przeszedłem na drugi brzeg i podjęliśmy „marsz przetrwania”.
Nie było źle, tylko, że w pewnym momencie znowu stanęliśmy przed „okrutną alternatywą” – idziemy jakimś starym szlakiem w lewo (co nie zgadzało się z moją lokalizacją Wodospadu), albo… znowu dyslokujemy się na drugą stronę potoku (tym razem po zerwanym mostku). Muszę być obiektywny, Boguś z wielkim zaangażowanie sprawdził stabilność mostka i po Jego zapewnieniach postanowiłem… znowu zsunąć się ze skał (proszę bez śmiechu – to nie takie proste, kiedy się ma 18 lat +… i parę kilo nadwagi).
Stary, trochę zarośnięty szlak, był naprawdę piękny. Wprawdzie moje trawniki (regularnie koszone) są moją chlubą, ale towarzysząca nam zieleń po prostu… zapychała dech w piersiach. Boguś stwierdził, że Małżonka (Iwonka – ukłony!!!) tu chciałaby trochę dłużej „popasać” [proszę tego nie kojarzyć ze „zdrową żywnością”].
W tym momencie dotychczasowa niepewność rozwiała się, jako że wkrótce trafiliśmy na szlak, który już znałem i wkrótce dotarliśmy do Wodospadu. Tu Boguś popróbował tzw. „skoków podskałkowych” (co wyglądało bardzo efektownie – patrz fotki)Jako, że pogoda dzisiaj była rewelacyjna, sam widok Wodospadu skłonił nas do nostalgii, którą po kilku minutach przerwał turysta, który postanowił się przejść, aby… się wykąpać. Brrr… woda lodowata, a ten… nawet nie wrzasnął. Liczyliśmy mu czas, ale po 10 minutach spasowałem i zaproponowałem: „Idźmy dalej”.
Samo dojście do momentu wczorajszej drugiej „aktualizacji” minął spokojnie (choć spotkaliśmy potencjalnych kolejnych adeptów „gorących kąpieli” pod Wodospadem). I tu zaczęło się podejście. Nie będę ukrywał – Boguś chyba z grzeczności trochę zwalniał, a i tak po dojściu do asfaltu postanowiliśmy uciąć sobie kilka minut „opalania” na sławetnej (wczoraj) ławeczce. Kilka minut zamieniło się w ponad dziesiątkę, więc w końcu zebrałem się w sobie i rzuciłem: „Albo wstajemy, albo uśniemy… a co pomyślą o dwóch śpiących facetach na ławeczce turyści… o zgrozo!!!”.
Dojście do parkingu (mimo dosyć stromego odcinka) był spokojny – przynajmniej dla mnie [wiedziałem, że kres „udręki” już blisko]. Jako, że pogoda była rewelacyjna, postanowiliśmy w nagrodę za dojście tutaj zażyć „słonecznej kąpieli” i przez prawie 20 minut wołaliśmy do słoneczka: „Kiss me”. Ale nawet to musiało znaleźć swój kres. „Albo wstajemy, albo wrócimy… około północy” – to przemówiło do nas obu. I tak właśnie zakończył się ten „ekstremalny wypad”.
Dzięki Bogusiowi zaznałem, już prawie zapomnianej, frajdy zdobywania „tras kozic”. Za to i za fajna atmosferę wędrówki SERDECZNE DZIĘKI. Jednocześnie spieszę uspokoić – na tę trasę nie pójdziemy z dzieciakami, a jeśli w ogóle… to na wyraźne życzenie „towarzystwa”, po wcześniejszym spisaniu testamentów.