RELAKSUJĄCA CISZA

Fotki można znaleźć pod tym adresem: https://photos.app.goo.gl/SPrbsARxmAe4dxVm6

Dobiega końca pierwszy (po 2-letniej przerwie) urlop, który tym razem spędziłem w Pszczewie, nad pięknym jeziorem Kochle. Urlop był zaledwie tygodniowy, ale dał mi bardzo wiele. Warto było tu przyjechać.

Faktem jest, że trochę dziwnie się wypoczywało widząc dzieciaki idące do szkoły, ale… taka to już „sprawiedliwość PESEL-u” i przywilej „nauczycielskiego stanu emerytalnego”.

Pszczew, położony w woj. Lubuskim, niedaleko Międzyrzecza,  nie jest dużą miejscowością, ale zwraca uwagę dbałość o jego estetykę i podkreślenie historii (nazwałem to „historycznym pazurem”), datującej się od XIII wieku. Można powiedzieć, że pierwsze 3 dni poświęciłem na zapoznanie się z tym, co było dostępne przeciętnemu turyście:

• Kościół parafialny pw. Św. Marii Magdaleny – powstały w XVII wieku, pięknie położony na szczycie skarpy, dominujący nad częścią miejscowości. Nie dało rady obejrzeć go od wewnątrz, ale znalezione w sieci fotki pokazują jego piękno.

• Przykościelny cmentarz, obrazujący fragmenty historii miasta:

• Grób proboszcza parafii w czasie ostatniej przebudowy kościoła, wielkiego polskiego patrioty, ks. prałata Władysława Enna;
• Epitafium poświęcone mjr. Rudolfowi Majewskiemu „Leśnik”, żołnierzowi Wojska Polskiego w wojnie z bolszewikami w 1920 roku, dowódcy 25. Pułku Piechoty AK, zamordowanemu w więzieniu we Wronkach w 1949 roku.

• Barokowa plebania otoczona parkiem z okazałym pomnikiem przyrody [przy tej plebanii moja to liliput].
• Muzeum „Dom Szewca” – Muzeum zostało otwarte we wrześniu 1984 roku. To przede wszystkim zabytkowy budynek mieszkalny z II połowy XVIII wieku zbudowany z drewna na wysokiej kamiennej podmurówce. Dom Szewca wyróżnia się spośród innych budynków na pszczewskim rynku kształtem i proporcjami, wyznaczonymi przez kryty gontem wysmukły dach, stanowiący 2/3 wysokości budowli. Zamieszkiwany był niegdyś przez znaną w Pszczewie rodzinę Paździorków. Część powierzchni ekspozycyjnej muzeum przeznaczona została na odtworzenie warsztatu i sklepu szewca Feliksa Paździorka znanego działacza polonijnego. Ciekawostką Muzeum jest zachowana tzw. „czarna kuchnia” z połowy XVII w. Ponadto zobaczyć można znaleziska z wykopalisk archeologicznych, a także wystawę pt. „Dawny Pszczew na fotografii i pocztówce”.

• Punkt widokowy Góra Wieżowa – miejscowe legendy skłaniały się ku hipotezie, że wzgórze usypali Szwedzi. Nawet w księgach kościelnych znalazł się zapis z 1631 r.: „Gustavus Adolfus z wojskiem kraj najechał (…) Spalili heretyki kościół i probostwo, ludzi bili i zranili, i miasto spalili (…) fossy i okopy usypali między jeziorami, i górę Wysoką, i do Trzciela poszli”. Przeprowadzone w 2006 r. badania archeologiczne ustaliły jednak ponad wszelką wątpliwość, że wysoki na 20 m kopiec jest XIII w. założeniem obronnym. Obwód Góry Wieżowej wynosi u podstawy – 120 m, u wierzchołka – 30 m. Jej wysokość to 20 m. Na szczycie znajdują się ławki, a także punkt widokowy na jezioro. Warto dodać, że aby zdobyć szczyt trzeba pokonać „survivalową ścieżkę zdrowia” – 57 stopni (które przypominają mi te, które zdobywałem w Karpaczu jako „zimowiskowy osesek”).

• Ciekawe miejsce poboru wody pitnej w pobliżu Domu Szewca.

• Kapliczka Św. Józefa w Rynku.

• Spora liczba rzeźb, będąca pamiątką odbywających się w Pszczewie przed laty konkursów rzeźbiarskich.

Ale najważniejszym było chyba jezioro Kochle. Codziennie rano robiłem wokół niego spacer – to były super chwile: wschodzące słońce, poranna bryza jeziora i niesamowita, relaksująca cisza. To było COŚ. Żałowałem tylko, że nie wziąłem z sobą wędki, aby „odkurzyć” stare zainteresowania – byłaby niezła zabawa (chociaż może niekoniecznie dla ryb).

Pobyt w Pszczewie miał także wymiar „sentymentalny”. W jego pobliżu znajduje się miejscowość Rybojady, w której wypoczywałem równo 40 lat temu. Tamtego ośrodka nie znalazłem, ale co powspominałem, to moje.

Wreszcie, co warto podkreślić, bardzo kontaktowny, przyjazny gospodarz, który z jednej strony poświęcił trochę czasu, aby wskazać, co warto obejrzeć, ale czynił to z wielką dyskrecją i bez narzucania się.

Pobyt tutaj dobiega końca. Ocena jest jednoznaczna – warto było tutaj być!!!

Z przyjemnością informuję, że w Galerii Foto można znaleźć zapis fotograficzny przebiegu naszego wypadu integracyjnego. Zdjęcia zostały opublikowane zgodnie z normami Dekretu Konferencji Episkopatu Polski w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych w Kościele katolickim z dnia 13.03.2018 roku. Aby obejrzeć zawartość Galerii Foto i pobrać umieszczone tam fotografie, wystarczy wcisnąć TEN NAPIS, aktywując przekierowanie. SERDECZNIE ZAPRASZAM.

DOBRZE BYĆ RAZEM czyli… jeleniogórskie „gastroszaleństwo”

W sobotę, 15.10.2022 roku, odbył się – pierwszy w historii parafii (w obecnym składzie osobowym) – integracyjny wyjazd dzieci komunijnych, w którym wzięła także udział schola parafialna. Grupa dziecięco-młodzieżowa liczyła 15 osób, którym towarzyszyła 7-osobowa grupa dorosłych opiekunów. Naszą „integracyjną kawalkadę” tworzyły 4 „krążowniki szos”, które przewiozły tę gromadkę do Ścięgien i z powrotem.

Program wyjazdu został ustalony podczas październikowego spotkania z Rodzicami naszych dzieciaków i składał się z czterech punktów, które postanowiliśmy zrealizować:

– odwiedziny i sesja foto na Zakręcie Śmierci;

– wyjazdowy różaniec w kościele pw. św. Józefa Robotnika w Ścięgnach;

– grill/ognisko u p. Roberta;

– „gastroszaleństwo” w jeleniogórskim M’c Donald’s.

Zacznijmy od początku. Kilka minut po godz. 9:00, po mini-sesji foto (ach, te „uradowane” i „wyspane” twarze dzieciaków… po prostu „miodzio”) ruszyła nasza kawalkada, wzbudzając lekkie zdziwko niektórych parafian. Dojazd do Zakrętu Śmierci został dokładnie zaplanowany – ale jak zwykle, problemem stał się „czynnik ludzki”. Nie chodziło o nas, a o kierowcę… traktora, który „przeczołgał” nas przez Lubań w tempie „hasającego żółwika”. Dopiero po minięciu ORLENU mogliśmy „depnąć na pedały gazu” (oczywiście bez przekraczania szybkości dźwięku).

Jako, że nie mieliśmy kontaktu CB (tak przydatnego przy wcześniejszych wyjazdach z „pierwszą” scholą – do dziś pamiętam te sesje „radia ZWARIOWANA CZWÓRECZKA” w eterze), w każdym „krążowniku” atmosfera była z pewnością jedyna w swoim rodzaju [piszący te słowa może posiłkować się tylko doświadczeniem zdobytym w „srebrnej strzale”, w której „zaparkowały” 4 scholistki: Diana, Natalka, Kasia i Julka]. U nas najpierw było trochę zachwytów nad pięknem jesiennej szaty drzew; później zaczęły się „końskie” opowieści [od „morskich” różniła je tylko długość końskiej grzywy]. Po lekkim niepokoju za Mirskiem (zaczął kropić deszcz) zaczęła się mega-licytacja – kto ile ma na „niezbędne wydatki osobiste” [kiedyś liczyła się saszetka czy portfel – dzisiaj podstawowym terminem rozmowy stał się BLIK].

Z kilkuminutowym „poślizgiem” dojechaliśmy w końcu do Zakrętu Śmierci (tu mieliśmy „zgubić” Julkę „starszą” – w końcu nazwa obiektu do czegoś zobowiązuje, nie?). Trochę „śnięte” dzieciaki zaczęły szaleć między drzewami, idąc w stronę tarasu widokowego, zdobywając tym samym sprawność „górskiej kozicy”. Było sporo fotek dokumentujących ten etap naszego spotkania – pokaz umiejętności taterniczych przy zdobywaniu co szczególniejszych głazów; była „walka na… liście” i „górski minimaraton” (dobrze, że nikt nie wypadł z trasy – bo przepaść z drugiej strony szosy potrafiła szokować). W końcu przyszedł czas na zbiorczą fotkę i wyjazd w stronę „azylu żołądkowego – i nie tylko – bezpieczeństwa” czyli jeleniogórskiego ORLENU.

Nie wiem, jak w innych samochodach, ale u mnie kawałek tej trasy zdobył miano „szklarskiego rollercoastera” – zemściły się domowe śniadanka, które moje pasażerki chciały „zwrócić” na widok przepaści przy zjeździe na dolny odcinek trasy. Ponadto żałowałem, że nie ma z nami lekarza – nasze „gwiazdki” zaczęły mieć bowiem „problemy ciśnieniowe”. Jako kierowca powiem tak – „polewka” była pełna. W końcu zjechaliśmy na coś równiejszego i skierowaliśmy się w stronę Jeleniej Góry.

Taaaak… ten punkt naszego wypadu wpisał się specyficznie w historię jego przebiegu. Mieliśmy stanąć na kilka minut celem „zrównoważenia poziomu płynów organicznych” – skończyło się na mega-zakupach (czyżby syndrom „bezhandlowej wyspy”?) zostali usatysfakcjonowani i ruszyliśmy w stronę Ścięgien, gdzie czekał na nas miejscowy kościół, w którym zaplanowaliśmy dzisiejsze nabożeństwo różańcowe.

O ile w samochodach nasze dzieciaki pokazywały, na co je stać, o tyle w ścięgieńskim kościele dzieciaki ukazały „wyciszone oblicza”. Nie żeby „modlitwa przez śpiew” nam nie wychodziła – po prostu skala decybeli została jakby stonowana. Przy okazji okazało się, że najlepiej przygotowanymi do nabożeństwa okazały się najmłodsze dzieciaki – zadbały o „ściągi” z tajemnicami i modlitwami. No i brały czynny udział w trakcie całości nabożeństwa – szczególnie, gdy dochodziliśmy do „tajemnic solówkowych” [wyjaśnienie – prowadzonych do połowy modlitwy przez śpiewające solistki]. Nie było też problemu w „efektem echa” [czyli śpiewem „Hej Jezu, Królem Tyś”] oraz animacją [„Na jeziorze wielka burza” i „Jesteś Królem”]. Rodzice mogli być z nas dumni.

Pewnym zaskoczeniem było zaproszenie przez „szeryfa” [to zimowisko ksywka naszego proboszcza], po kolejnej pamiątkowej foci, do „praktycznego przygotowania na bliskie spotkania 3. stopnia z… pieczystym”. Wielu pomyślało: „ja nic nie kumam” – a tymczasem poszło o bardzo prozaiczną rzecz… „przedgrilową gimnastykę”. Nie jesteśmy tego pewni w 100%, ale wydawało nam się, że tym razem „bekę” z nas mieli wszyscy dorośli.

Po kolejnej pamiątkowej fotce, pożegnaniu miejscowego proboszcza i hucznym podziękowaniu za użyczenie kościoła, rozpoczęliśmy kolejny etap podróży (tym razem bardzo krótki) – do „rezydencji” p.Roberta, znajomego „szeryfa”, który zgodził się nas ugościć. Gościna była przednia – mieliśmy do wyboru: grill lub ognisko. Do tego doszły napoje zimne/gorące – a więc full wypas. W pieczyste zaopatrzyli nas Rodzice – było tego tyle, że niektórzy zastanawiali się, „gdzie to zmieścić?”… ale bez obaw… „małe potrafi wiele”.

Trzeba przyznać, że cały „kompleks” p.Roberta zaskakiwał wyposażeniem i oprawą – fajna altana i „western saloon”, a do tego fantastyczne rybki, które dawały się nawet dotknąć i pogłaskać. Tak bardzo staraliśmy się  „nawiązać z nimi kontakt”, że kilka razy o „mały włos” doszło by do kąpieli – udało się jednak zachować „suchość”.

Wszystko, co dobre kiedyś się kończy – zgodnie z tym porzekadłem (po sesji ankietowej” czy chcemy jechać dalej… ale ilu chce… ale czy na pewno… ale czy na pewno nie za godzinę… etc.) przyszedł w końcu czas pożegnać gościnnego p.Roberta i rozpocząć CENTRALNY PUNKT DZISIEJSZEJ PRZYGODY – wizytę w jeleniogórskim M’c Donald’s (no, bo jak inaczej – być w Jeleniej i nie odwiedzić tego „przybytku zdrowego żywienia”???… to bez sensu).

Tu znowu muszę oprzeć się na moim własnym doświadczeniu – moje pasażerki zaczęły mnie bowiem szokować zaplanowanymi zakupami. Wiem, że nasze żołądki mogą wiele wytrzymać, ale to, co usłyszałem zakrawało na „gastroarmagedon” [tu przy okazji wyjaśnienie tego pojęcia oraz użytego w tytule – chodzi nie o coś gastrycznego, ale gastronomicznego).

Podczas spotkania organizacyjnego z Rodzicami doszliśmy do wniosku, że tego ostatniego punktu wypadu mogą nie wytrzymać „nawet platynowe karty” – i coś w tym musiało być, bo zapoczątkowany przez dzieciaki „ruch walutowy” osiągnął w pewnym momencie poziom „złotoszaleństwa” (nazwa od złotówki). Myślę, że istotę problemu zrozumieją Ci z czytelników, którzy obejrzą odnośne fotki, dokumentujące skalę dokonywanych w punkcie zakupów. Norrrmalnie… aż się obiektyw zawieszał…

Oczywiście na „zakupomaniactwo” było sporo argumentów: „to dla taty; to zjemy w domu; tym się podzielę z…”. Jednym z najważniejszych było jednak inne: „Zaraz to spalę na zjeżdżalni” [trzeba przyznać, że to akurat miało trochę sensu, choć „pozycje zjeżdżalne” przyjmowane przez dzieciaki groziły im – przynajmniej patrząc przez obiektyw – „trwałym uszczerbkiem…” (pomińmy miłosiernym milczeniem „czego?”)].  Jak nic nasze dzieciaki pójdą kiedyś w „wielką politykę” lub „wielki sport”.

Mogło by się wydawać, że odwiedziny „przybytku gastroszaleństwa” będzie zwieńczeniem dzisiejszych atrakcji. Okazało się jednak, że nasze dzieciaki potrafią dokonać czegoś więcej. W „srebrnej strzale” zaczęło się od „podwójnego widzenia” (coś ty wąchała, Julka?), przez „chęć zwrotu nadwyżki” (oj Kaśka, mówiłem, że przesadziłaś o parę kilo „szejków”) aż do „histerycznego” przeglądu hitów muzyki „dziecięcych old’boyów” [poznałem coś o bananach, małpach i w ogóle te klimaty). Sam się zastanawiałem, jakim cudem nie zaliczyliśmy przy tym żadnego rowu czy pobocza? Nawiasem mówiąc tak sobie myślę, że tylko w ten sposób nasze dziewuszki uniknęły „poważnych komplikacji żołądkowych” – spalając nadmiar kalorii mega-śpiewem.

W takiej atmosferze dojechaliśmy do Lubania – gdzie (ku mojemu zaskoczeniu) dziewczyny zrezygnowały z publicznej prezentacji swoich możliwości wokalnych („tu nas znają”). Po spotkaniu z pozostałymi podróżnikami okazało się, że w innych samochodach też sporo się działo. Następnym razem trzeba będzie zadbać o łączność między nami.

   Nasz wyjazd był pierwszą tego typu inicjatywą podejmowaną przeze mnie w tej parafii. Wydaje się, że udaną. Nie doszło by do niego, gdyby nie zrozumienie i pomoc ze strony Rodziców (którym za to serdecznie dziękuję). Było ważne, aby dzieciaki „oswoiły się” z nową jakością naszych relacji, co z pewnością zaowocuje pozytywnie podczas bezpośredniego przygotowania do I Komunii św. Myślę, że udało się zrobić wiele i teraz tylko… trzymać tak dalej!!!

ks. Janusz

Wiem, że niektórzy znajomi uznali ostatnie fotki za znak mojej aktywizacji górskiej. No, niestety… stan zdrowia nadal uniemożliwia mi wysiłek wspinaczkowy. Ale nie znaczy to, że góry przestały mnie interesować. Ostatnio dwukrotnie miałem przyjemność odwiedzić Karpacz – cudowny w zimowej szacie. Myślę, że poniższe fotki potwierdzą tę opinię. Fotek będzie kilka – resztę można obejrzeć [W TYM MIEJSCU].

„Gore gwiazda Jezusowi”

7. Parafialny Koncert i 1. Przegląd Kolęd i Pastorałek

Lubań (Księginki), 13.01.2019 roku

Z przyjemnością informuję, że w Galerii Foto można znaleźć zapis fotograficzny przebiegu 7. Koncertu Kolęd i Pastorałek, który po raz pierwszy odbył się także w formule Przeglądu. Zdjęcia zostały opublikowane zgodnie z normami Dekretu Konferencji Episkopatu Polski w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych w Kościele katolickim z dnia 13.03.2018 roku. Aby przekierować się do Galerii Foto, wystarczy wcisnąć TEN NAPIS, aktywując przekierowanie. SERDECZNIE ZAPRASZAM.

   Za nami kolejny, już 7. Parafialny Koncert Kolęd i Pastorałek. Będąc stałym punktem w kalendarium wydarzeń i imprez artystycznych naszej wspólnoty zainaugurował kolejny rok współpracy w aktualnym składzie osobowym – w sposób wyjątkowy. Przede wszystkim zmieniliśmy jego dotychczasową formułę – będącą początkowo wewnątrzparafialnym spotkaniem formacji muzycznych, a od kilku lat przyjmując konwencję spotkania regionalnego. W tym roku po raz pierwszy nasze spotkanie nabrało charakteru Przeglądu. Novum tegorocznego koncertu było też przyjęcie honorowego patronatu przez Senatora RP, p. Rafała Ślusarza przy wsparciu dyrektora biura senatorskiego, p. Urszuli Maga. Wreszcie liczba wykonawców – w tym obecność Gościa Honorowego, p. Roberta Moraczyńskiego. To wszystko złożyło się na zorganizowanie spotkania, które na długo zapadnie nam w pamięć.

      Podobnie, jak w latach minionych, nie zawiedli nas zarówno parafianie, jak i grupy spoza parafii. Wykonawcy reprezentowali szerokie spektrum: od uzdolnionych dzieci i młodzieży (Wiktoria i Mateusz Wójcik oraz Justyna Marciniuk), przez rozśpiewane grupy rodzinne (Arkadiusz i Zuzia Słowińscy oraz Dominika i Nadia Szydło) i reprezentacje społeczności szkolnych  (uczniowie Szkoły Podstawowej im. Orła Białego w Kościelniku), aż po parafialne formacje wokalno-instrumentalne (chór Maksymilianki oraz schola Dzieciaki z Bożej Paki). Zwracało uwagę bogactwo warsztatowe wykonawców –  od aranżacji instrumentalnych, przez wykonania zespołowe oraz interesujące i bardzo wymagające technicznie indywidualne wariacje wokalne, aż po śpiew chóralny.

   Jak już wspomniałem, tegoroczne spotkanie było dla nas ważne – nie tylko dlatego, że rozszerzyliśmy jego konwencję. Bardzo znaczącym potwierdzeniem jego rangi było przyjęcie zaproszenia przez: Burmistrza Miasta Lubań, p. Arkadiusza Słowińskiego; Przewodniczącego Rady Miasta Lubań, p. Kamila Glazera; Dyrektora Szkoły Podstawowej im. Orła Białego w Kościelniku, p. Ewę Pietrzyk oraz radnego miejskiego i parafialnego, p. Ryszarda Piekarskiego. O zainteresowaniu świadczyła także liczna grupa wykonawców i bardzo wysoki poziom przedstawianych utworów.

   Zgodnie z tradycją nasze spotkanie przeżyliśmy w niedzielę Chrztu Pańskiego, kończącą liturgicznie okres Narodzenia Pańskiego. Podkreśliła to wprowadzająca nas w kolędowy klimat msza św., podczas której odnowiliśmy przyrzeczenia chrzcielne. Już sama msza zwróciła uwagę, że „będzie gorąco” [o jej oprawę muzyczną zadbał chór „Maksymilianki”, nasze „Dzieciaki z Bożej Paki” oraz p. Robert].

   Sam Koncert/Przegląd również rozpoczął się nietypowo – odegraniem przez naszego parafialnego hejnalistę, Mateusza, hejnału inauguracyjnego. Od tej pory wszystko było w rękach (a właściwie w głosach i uzdolnieniach) zaproszonych gości oraz koncertowych inspicjentów: p. Jadwigi Nowak i p. Dawida „Janusza” Binkowskiego.

   Pierwszymi zaproszonymi do „księgińskiej szopy” stali się p. Arkadiusz Słowiński, Burmistrz naszego miasta, z córką Zuzią, którzy wykonali 2 kolędy: „Oj maluśki, maluśki” i „Z narodzenia Pana” . Bardzo interesujące były teksty typu: „Teraz robię dla Zuzi za statyw”, ale furorę zrobiła przede wszystkim sama prezentacja. Pan Burmistrz obawiał się problemów wynikających z braku „akcesoriów” – tymczasem najważniejszy okazał się śpiew (w który ochoczo włączali się pozostali uczestnicy koncertu). Finałem stały więc rzęsiste brawa, na które pierwsi wykonawcy z pewnością zasłużyli.

   Kolejna uczestniczka koncertu, choć może niewielka wzrostem, zaskakuje bogactwem warsztatu muzycznego (i nie tylko muzycznego). Wiktoria Wójcik, bo o niej mowa, jest młodą i bardzo utalentowaną osobą, która już posmakowała w klimacie parafialnych „rozśpiewanych spotkań” i od kilku lat wnosi w nie bardzo dużo własnej inwencji twórczej. Dzisiaj Wiktoria postanowiła pokazać swoje możliwości instrumentalne i wokalne. Piękne aranżacje kolęd „Jezus malusieńki” i „Mędrcy świata”, wykonane na skrzypcach, zachęcały do współpracy, ale nie… nie będziemy zagłuszać tak wspaniałego instrumentu. Gdy zaś nadszedł czas na „Lulajże Jezuniu”… hmm… nawet najbardziej doświadczeni śpiewacy „wysiedli” przed wielotonacyjną wokalizą małej artystki. Wiktoria została zasłużenie nagrodzona owacją (i jak się później okazało – bardzo przypadła do gustu naszym jurorom).

   Do grupy wieloletnich uczestników parafialnych koncertów należą „rozśpiewane rodziny”, które prezentują swoje „domorosłe talenty”. Wśród nich rozwijającą się stale jest tandem: Dominika & Nadia Szydło. Rok temu „wzięły się za bary” z bardzo trudnym utworem („Mario, czy już wiesz?”); dzisiaj spróbowały swoich sił przy piosence „Pierwsza gwiazda”. Sam wykon był super, ale prawdziwie imponującą była… poprzedzająca go mega-hiper-trema. Wprawdzie koncert poprzedziła msza św., ale nasza pani Dominika dopiero po błogosławieństwie rozpoczęła prawdziwe modły. „Żeby się udało”… i ciach… 50 zdrowasiek. „Boże, jak się boję”… i ciach… koronka do Bożego Miłosierdzia. Do tego ciągły ruch dla… wentylacji??? Kiedy wspomniana „beznerwowa osóbka” odsłuchała swój wykon stwierdziła: „Nawet nie słychać mojego strachu”, ale co pikawa musiała przez ten czas pompować to jej. Droga Dominiko… pamiętaj… co nas nie zabije, to nas wzmocni…

   Wspomniałem już o pastorałce „Mario, czy już wiesz?”. To utwór przepiękny, ale technicznie bardzo trudny. Z tym więc większym podziwem przyjęliśmy taki wybór, dokonany przez kolejną wokalistkę – Justynę Marciniuk. Niektórym wokalistom w miarę postępu lat „rzuca się na uszy” lub „na głos” – tymczasem u Justynki na odwrót. Po 2 latach milczenia Justyna wyśpiewała piękne słowa w pełnej ekspresji prezentacji [warto dodać, że nie korzystała z żadnego podkładu, co już w ogóle dla mnie było nie do pomyślenia], która bardzo spodobała się jurorom… i nam wszystkim. Brawo Justynko!

  Kilka lat temu na deskach „księgińskiej szopy” stanęli wykonawcy, reprezentujący Szkołę Podstawowa im. Orła Białego w Kościelniku. Ówczesne spotkanie miało formułę koncertu – wtedy śpiewali razem z innymi. Dzisiaj stanęli w szranki o którąś z trzech „kolędowych nutek” [głównych trofeów dzisiejszego Przeglądu]. Trzeba przyznać, że mimo mutacji u chłopców i tremy u dziewcząt prezentacja („To już pora na wigilię” i „Chrystus się narodził”) okazała się udana. Nasi goście otrzymali gromkie brawa i mamy nadzieję, że temperatura reakcji widowni będzie motywowała społeczność szkoły z Kościelnika do częstszego udziału w księgińskiej rywalizacji muzycznej.

   A teraz uwaga… do księgińskiej szopy zapraszamy przedstawiciela „muzycznej wagi ciężkiej”. Mateusz Wójcik, parafialny hejnalista, posługuje się instrumentem, który w ogólne nie potrzebuje nagłośnienia. Na swojej trąbce potrafi wygrać piękne i trudne technicznie utwory. Dzisiaj dał nam posmakować współpracy przy aranżacji 3. kolęd: „Lulajże Jezuniu”, „Gdy śliczna Panna” oraz „Pójdźmy wszyscy do stajenki”. O ile w momencie prezentacji Wiktorii nie chcieliśmy zagłuszyć instrumentu, o tyle teraz postanowiliśmy to sobie odbić. Wprawdzie Mateusza nie zagłuszyliśmy, ale… nasz akompaniament był słyszalny. Mateuszu! Wielki szacun w Twoją stronę…

   Rok temu rozpoczynały koncert. Dzisiaj prawie go kończyły. Chodzi oczywiście o scholę „Dzieciaki z Bożej Paki”, wkraczającą w 6. rok istnienia. Grupa ilościowo może nie „powala”, ale jest z pewnością bardzo kreatywna. Stosunkowo liczna sekcja instrumentalna (4. gitarzystów) oraz 8-osobowa grupa „gwiazdek” daje nam co niedzielę posmakować piękna dziecięcego śpiewu. Dzisiaj schola postanowiła nas zachwycić trzema utworami. Pierwszym była mało znana pastorałka  „Pomaluśku Józefie” (wynaleziona przez „szeryfa” gdzieś na You Tube). Jest to utwór bardzo charakterystyczny – stopniowo przyspieszając tempo w kolejnych zwrotkach od kilku lat dochodzimy do przedostatniej, której zakończenie traktowane jest przez widownię jako finał (i tak od 3. lat ostatnią zwrotkę rozpoczynamy przy wtórze oklasków). Druga pastorałka „W Betlejem się wydarzyło” (autorstwa Magdy Anioł) to „ulubiony kawałek” gitarowego tercetu: Martyny „Grażynki”, Sandry i Adriana. O ile same akordy są proste, to już nie należy do łatwych partii „szaleństwo na strunach” w kolejnych przejściach. Sami nie wiemy, czy gitara „szeryfa” była zbyt głośna, czy my nieco zdeprymowani – wyszło nam troszeczkę za cicho. No i wreszcie trzecia pastorałka „Cieszmy się i pod niebiosy” – wykonana fajnie, choć (trochę poniewczasie) żałowaliśmy, że zrezygnowaliśmy z tamburyna i grzechotek w refrenie [choć tu dzielnie wspierał nas jeden z jurorów, p. Ryszard]. W sumie jednak jesteśmy zadowoleni z występu – „na wielkanocnym dopiero damy czadu”.

   W naszej parafii trwa oczywiście „bezkrwawa, acz zacięta rywalizacja” między nami a drugą formacją muzyczną – chórem „Maksymilianki”. 7-osobowa grupa pań rzeczywiście dysponuje wieloma walorami, a ciągła praca owocuje rozwojem warsztatu. Nic więc dziwnego, że to właśnie wspomniany chór wieńczył swoją prezentacją tegoroczny koncert. „Maksymilianki” przygotowały spory program, obejmujący kolędy i pastorałki: „Jezusa narodzonego”, „Śpij, dziecino mała”, „Cicha noc” i „Lulajże Jezuniu” [warto dodać, że kolęda „Cicha noc” obchodziła w tym roku 200. rocznicę powstania]. Trzeba przyznać, że czuło się „magię kolęd” – dwugłosowe wykonania, świetnie dobrane głosy, właściwe ustawienie wokół mikrofonów… to dało w efekcie bardzo udany występ. Drogie Panie! Mega-gratulacje…

   Wielość form i rodzajów artystycznego wyrazu, różne gatunki muzyki, rozpiętość wiekowa wykonawców była chyba dla jurorów problemem, bo narada jury 1. Przeglądu Kolęd i Pastorałek trwała dosyć długo [co niektórzy już podejrzewali, że jurorzy dorwali się do kawusi i wrzątku – prawda Dawidzie?]. Ale nam to nie przeszkadzało, bo cały czas oczekiwania na ogłoszenie wyników wypełnił „koncert w koncercie” – pozaprzeglądowy występ p. Roberta Moraczyńskiego, którego silny głos i bardzo nietypowy styl gry na gitarze był skuteczną zachętą do podjęcia wspólnego kolędowania [p. Robert to dawny współpracownik naszego „szeryfa” podczas jego posługi w Węglińcu – mimo, iż od tego czasu minęło 18 lat trzymają ze sobą kontakt]. O jego jakości najlepiej świadczy chyba refleksja Dawida: „Dobrze, że to poza koncertem, bo by Was wszystkich wyciął…” i fakt, że kolędowaniem tak naprawdę wszyscy dobrze się bawili. Pan Robert poprowadził „wspólnotowy koncert”, na który założyły się kolędy i pastorałki: „Dlaczego dzisiaj wśród nocy dnieje?”, „Zaśpiewajmy kolędę Jezusowi dziś”, „Gdy się Chrystus rodzi”, „Przybieżeli do Betlejem”, „Skrzypi wóz, wielki mróz” i „Mizerna cicha”.  Panie Robercie! Dziękujemy i serdecznie zapraszamy do częstszych odwiedzin z gitarą.

   Czas jednak szedł nieubłaganie do przodu i w końcu pojawili się pierwsi jurorzy [bez jakichś widocznych śladów walki]. Zanim podano wyniki, głos zabrał gość honorowy, pod którego patronatem odbywał się dzisiejszy przegląd – Senator RP, p. Rafał Ślusarz. Gratulując wszystkim wykonawcom wysokiej jakości przedstawionych prezentacji podkreślił także wielką rolę kolęd i pastorałek w całokształcie procesu wychowawczego i formowaniu postawy patriotyzmu.

   A zaraz potem napięcie sięgnęło zenitu. Pani Jadwiga, wybrana na „główną winowajczynię” wyborów jury, odczytała sentencję jury. Koncertową rywalizację zwyciężyła bardzo młoda i uzdolniona Wiktoria Wójcik, zajmując 1. miejsce za prezentację obejmującą instrumentalne aranżacje na flecie oraz świetną wokalizę; drugie zostało przyznane Justynie Marciniuk (za piękne wykonanie utworu „Mario, czy już wiesz?”); trzecie zajęła grupa uczniów ze Szkoły Podstawowej im. Orła Białego w Kościelniku. Zostało również przyznane wyróżnienie, które otrzymał chór parafialny „Maksymilianki”. Wszyscy wykonawcy otrzymali także – ufundowane przez p. Senatora – pamiątkowe książki o tematyce patriotycznej (tu wielką pomocą służyła p. Urszula Maga, dyrektor biura senatorskiego).

   Po zakończeniu tej – jakże ważnej – części Koncertu/Przeglądu Dawid zapowiedział rozpoczęcie WIELKIEGO FINAŁU. Do historii naszych spotkań przejdzie wygłoszony przez niego komentarz uzupełniający: „Prosimy nie kłaść się na sianku”. Podobnie, jak rok temu Finał miał podwójny charakter – najpierw nieco nostalgiczny, nawiązujący do wigilijnych wzruszeń. Zaśpiewana przez proboszcza podczas pasterski „Kolęda dla nieobecnych” także dzisiaj zabrzmiała pięknie i (szczególnie w refrenie) imponująco. No, a zaraz po niej rozpoczęło się „kolędowe szaleństwo” – pasterka „Gore gwiazda Jezusowi”. Możecie to sobie wyobrazić – połączone siły wszystkich wykonawców; świadomość, że to już koniec… norrrmalnie coś niesamowitego. Nikt nie żałował płuc – w efekcie „szeryf” zaczął się obawiać, czy jego „dziewczyna” (spoko – chodzi o gitarę) jest w stanie się przebić przez „akompaniament z szopy”. Wyszło super – jednak ktoś zawalił sprawę (nie uwiecznił nas na fotkach). Dla nas to „wsia ryba”, ale „szeryf” po chwili namysłu zaordynował… powtórkę zakończenia pastorałki. Nie musiał nas prosić – daliśmy czadu.

   No, a potem przyszedł czas na „zorganizowaną obrazę Bożą” czyli konsumpcję przygotowanych słodkości. Na widok tego, co znaleźliśmy na stołach dietetycy dostali by chyba zawału lub wylewu. Same „zdrowe kalorie” – no, ale nie mogliśmy zlekceważyć „groźby szeryfa”: „Wypuszczę dopiero, jak na stołach będzie pusto”. A więc do roboty – spalimy to w czasie ferii.

   Ten opis jest trochę bardziej osobisty, stąd wiele tekstów zrozumiałych dla osób, których dotyczą. Pragnę gorąco podziękować wszystkim wykonawcom i uczestnikom oraz osobom wspierającym organizację. 1. Przegląd możemy uznać za sukces – teraz czas rozpocząć przygotowania do Koncertu Wielkanocnego.

Przed samym wyjazdem, w niedzielę, jedna z moich Parafianek życzyła mi „mokrego urlopu” – chyba ma w sobie „moc”, bo faktycznie pierwsza część urlopu przebiegła pod znakiem deszczu. Nie, żeby narzekał – odpoczywać można nawet wtedy, kiedy „niebo płacze”, ale ten „bałtycki mahoń” – to już problem. Nie zamierzam opisywać każdego dnia, bo są podobne do siebie – chciałbym natomiast zainteresować zdjęciami tych, którzy uwielbiają morze.

Z przyjemnością informuję, że w Galerii Foto można znaleźć zapis fotograficzny przebiegu urlopu. Zdjęć nie będzie może zbyt wiele (w końcu ile można fotografować morze), ale mam nadzieję, że wzbudzą Wasze zainteresowanie. Aby przekierować się do Galerii Foto, wystarczy wcisnąć TEN NAPIS, aktywując przekierowanie. SERDECZNIE ZAPRASZAM.

Aaaa… dzisiaj (14.07) spotkałem na plaży ciekawy widoczek. Godzina 5:25, a tu przy morzu staje para młoda. Tak, tak – sesja przed… albo poślubna. Ustawienia były interesujące. Dobrze, że fotograf nie kazał pannie młodej się topić, a jej menowi – ratować ją. Pozdrawiam.

Tu od wielu lat spędzam urlopowy czas.

Urlop powoli dobiega końca. Nie powiem, żebym był usatysfakcjonowany pogodą (ale na to nie miałem raczej wpływu) – pod tym względem przypomina mi to urlop sprzed 6. lat, kiedy również pobyt na plaży był liczony w godzinach, a nie dniach. Wychodzi na to, że dopiero dzisiaj (20.07), jakby na osłodę, zapowiada się w pełni słoneczny (choć wietrzny) dzień. Tak więc trzeba dziś znaleźć moce, aby na plaży wytrzymać jak najdłużej. Pozdrawiam po porannym spacerze.

Takie efekty to oczywiście skutek robienia fotki „pod słońce”.