GRZECH PIERWORODNY

CHARAKTERYSTYKA

• Grzech popełniony przez Adama i Ewę – biblijnych pierwszych rodziców.
• Mimo braku powtórzenia przechodzi on na każdego człowieka [niezawiniony stan braku łaski uświęcającej, w jakim rodzi się każdy człowiek z powodu nieposłuszeństwa Adama i Ewy].
• Jest grzechem dziedziczonym [nie jest więc grzechem w znaczeniu ścisłym. Grzech bowiem zawsze jest wolną i dobrowolną decyzją, jest wyraźnym i wolnym opowiedzeniem się po stronie zła, jest wyborem zła]. „Dlatego grzech pierworodny jest nazywany „grzechem” w sposób analogiczny; jest grzechem „zaciągniętym”, a nie „popełnionym”, jest stanem, a nie aktem.” (KKK 404)
• Oprócz Chrystusa i Niepokalanie Poczętej Maryi wszyscy bez wyjątku ludzie, od momentu swojego zaistnienia, zostali dotknięci zmazą grzechu pierworodnego. W duszy Jezusa i Maryi nigdy nie było grzechu pierworodnego. Nie było Im jednak zaoszczędzone inne bolesne następstwo grzechu Adama: cierpienie.
• Co do winy i kary gładzi go sakrament Chrztu Świętego – mimo tego pozostaje „skaza” [polegająca na zdolności, a nawet upodobaniu czynienia szeroko pojętego zła].

 

ISTOTA

• Pycha [„Będziecie równi Bogu”] i nieposłuszeństwo [jedyny zakaz w raju – zakaz spożywania owocu z drzewa poznania dobra i zła — Łamiąc ten zakaz, Adam i Ewa pokazali, że chcą wziąć sprawy w swoje ręce i sami ustalać normy dobra i zła. Tym samym odrzucili autorytet moralny Boga.]

 

SKUTKI

BEZPOŚREDNIE (dla pierwszych rodziców)

• Głównym następstwem ich nieposłuszeństwa było zniszczenie swojej świętości i sprawiedliwości pierwotnej, czyli wszystkich darów nadprzyrodzonych i pozaprzyrodzonych, otrzymanych od Boga oraz wygnanie z raju.
• Zerwanie przyjaźni ze Stwórcą, oddalenie się od Niego [Pierwsi rodzice zniszczyli w sobie łaskę uświęcającą, czyli życie Boże udzielone przez Stwórcę swoim stworzeniom. To oddaliło ich od Boga. Obrazowo zostało to ukazane w Księdze Rodzaju jako opuszczenie ogrodu-raju, w którym można było żyć w bliskości Boga, gdyż On przechadzał się tam, „w porze kiedy był powiew wiatru” (por. Rdz 3,8)].
• Utrata pierwotnej świętości i sprawiedliwości.
• Cierpienie, śmierć, konieczność pracy.
• Poddanie skutkom grzechu – w tym nienawiści [Kain i Abel].

 

DALSZE (dla całej ludzkości)

• Wszyscy ludzie rodzą się z grzechem pierworodnym i są pozbawieni darów pozaprzyrodzonych, zwanych też pozanaturalnymi, które posiadali pierwsi rodzice.
• Stan braku największego nadprzyrodzonego daru, łaski uświęcającej – w jakim bez własnej winy przychodzi na ten świat każdy człowiek – nazywa się dziedziczonym grzechem pierworodnym [Ten brak równoznaczny jest z brakiem jedności z Bogiem i z nieobecnością życia Bożego w duszy człowieka].
• Podleganie cierpieniu, śmierci, pożądliwości i różnym formom niewiedzy.
• Konieczność pracy.
• Ze względu na osłabienie ludzkiej natury i jej skłonność do zła musimy prowadzić ustawiczną walkę duchową

 

ROK LITURGICZNY

1. Rok liturgiczny jest to cykl obchodów, w ciągu roku, w których wspominamy zbawcze dzieła Jezusa Chrystusa. Jego początek (I niedziela Adwentu) i koniec (ostatnia niedziela okresu zwykłego – Uroczystość Chrystusa Króla) nie pokrywają się z początkiem i końcem roku kalendarzowego.

 

2. Powstanie i znaczenie roku liturgicznego.

 

A.) Powstanie

Powstanie roku liturgicznego nie dokonało się naraz lecz rozwijał się on stopniowo na przestrzeni całej historii Kościoła. Każdy wiek wnosił do kalendarza kościelnego nowe obchody. Najstarszym obchodem liturgicznym, sięgającym czasów apostolskich, jest niedziela. Powstała jako cotygodniowe wspomnienie zmartwychwstania Pańskiego. Nieco później zwrócono uwagę na rocznicę zmartwychwstania Pańskiego. Rocznicę tę obchodzono w II wieku bardzo uroczyście. W III wieku rozwinął się kult męczenników, nieco później wyznawców. W IV wieku doszło Boże Narodzenie i Wielki Post jako okres przygotowawczy do Świętowania Zmartwychwstania Pańskiego obchodzonego przez pięćdziesiąt dni oraz Adwent jako okres przygotowawczy do świąt Bożego Narodzenia.

Początek roku liturgicznego nie zawsze miał tę samą datę. Dopiero pod koniec średniowiecza przyzwyczajono się do odróżniania roku kościelnego od roku cywilnego, wtedy to jego początkiem stał się Adwent.

Tak powstały najważniejsze święta i okresy liturgiczne, stanowiące fundament roku kościelnego. Proces dalszego rozwoju trwał przez wieki i nadal nie jest ukończony, ponieważ pojawiają się nowe obchody liturgiczne, inne znów ulegają zanikowi lub redukcji. Rok kościelny wciąż jest żywy i podlega naturalnym prawom rozwoju.

 

B.) Znaczenie

Rok liturgiczny umożliwia wiernym zetknięcie się z dziełami zbawczymi Jezusa Chrystusa oraz z ich uświęcającą mocą. (KL 102, Mediator Dei s.90)

3. Stopnie obchodów w roku liturgicznym. W roku liturgicznym wyróżniamy trzy stopnie obchodów:

• Uroczystości [„Chwała na Wysokości Bogu”, Wyznanie wiary, 3 czytania biblijne (2 lekcje i Ewangelia)]

• Święta [„Chwała na Wysokości Bogu”, 2 czytania (1 lekcja i Ewangelia)]

• Wspomnienia [2 czytania (1 lekcja i Ewangelia)]

 

 

ŚWIĘTOWANIE MISTERIÓW ODKUPIENIA

 

 

4. Niedziela (KL 106)

 

A.) Nazwy:

• Pierwszy dzień tygodnia (nazwa biblijna: Mt 28, 1; Mk 16, 2.9; Łk 24, 1; J 20, 1.19). Siedmiodniowy cykl tygodnia (Dz20, 7) chrześcijanie przejęli ze ST (Wj 23, 12). W pierwszym dniu tego cyklu Chrystus zmartwychwstał, ukazał się uczniom, zjadł z nimi posiłek i udzielił im Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów.

• Dzień ósmy (nazwa biblijna: J 20, 26). Według Ojców Kościoła siedmiodniowy tydzień symbolizuje doczesność, dzień ósmy zaś symbolizuje to, co jest poza doczesnością. Nazwa „dzień ósmy” ma wydźwięk eschatologiczny i kieruje myśli ku rzeczom ostatecznym.

• Dzień pański (Dies dominica). Niedziela jest dniem, w którym wspominamy zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, dlatego jest Jemu poświęcona, jest dniem pańskim.

• Dzień słońca (nazwa zapożyczona od Starożytnych Rzymian). Dzień ten jest dniem słońca, ponieważ oświeca go Chrystus, wschodzące słońce sprawiedliwości.

• Niedziela to nazwa najuboższa pod względem treści teologicznej. Mówi tylko, że w tym dniu nie wolno pracować (nie działać).

 

B.) Treść niedzieli

Niedziela jest oryginalnym świętem chrześcijańskim. Obfituje ona bogate treści teologiczne. Jest ona przede wszystkim pamiątką zmartwychwstania pańskiego. Jezus, po swym zmartwychwstaniu, dał swoim uczniom do zrozumienia, że ile razy gromadzą się dla świętowania Jego pamiątki mają przede wszystkim rozpamiętywać Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie.

Na treść niedzieli składa się również idea stworzenia świata. Już pierwsi pisarze kościelni podkreślali, że w niedziele (pierwszy dzień tygodnia – dzień słońca) zbierają się wszyscy, aby wspominać dzień, w którym Bóg oddzielił ciemności od światła.

Niedziela jest dniem zesłania Ducha Świętego na Maryję i Apostołów zebranych w Wieczerniku. Jest dniem radości ze zmartwychwstania pańskiego. Każda niedziela w sposób szczególny poświęcony jest Trójcy Przenajświętszej. W niedzielę rozważano wielkie dzieła Boże, przypisywane poszczególnym Osobom Boskim: Ojcu – dzieło stworzenia, Synowi – dzieło odkupienia, Duchowi Świętemu – dzieło uświęcania.

 

Okresy roku liturgicznego

 

5. Adwent

a.) Czas trwania: Adwent rozpoczyna się I niedzielą Adwentu (wypada ona 30 listopada lub jest najbliższa tego dnia) i trwa do Wigilii Bożego Narodzenia, która kończy się Mszą Świętą o północy tzw. Pasterką. Adwent zawsze obejmuje cztery niedziele.

b.) Kolor szat liturgicznych: fioletowy

c.) Charakterystyka:

Słowo Adwent oznacza przyjście, zjawienie się. Adwent jest czasem pobożnego i radosnego oczekiwania na Święta Bożego Narodzenia. Okres adwentu ma podwójny charakter i dzieli się na dwie części. Dzień 17 grudnia stanowi granicę tego podziału. Pierwsza część Adwentu (do 16 grudnia) mówi więcej o drugim przyjściu Chrystusa, do którego przygotowuje się cała ludzkość i o oczekiwaniu na to przyjście (Paruzję). Natomiast druga część (od 17 grudnia) jest czasem bezpośredniego przygotowania do uroczystości Bożego Narodzenia. Podział ten widoczny jest w tekstach liturgicznych, w modlitwach i czytaniach liturgicznych. Kościół w tym okresie przedstawia nam trzy postacie, które służą nam za przewodników. Są to: NMP, Św. Jan Chrzciciel i prorok Izajasz.

W okresie Adwentu przed Liturgią Słowa nie wykonuje się hymnu: „Chwała na wysokości Bogu”. W tym okresie należy również przyozdabiać ołtarz kwiatami z umiarem odpowiadającym charakterowi tego czasu, bez uprzedzania pełnej radości płynącej z Narodzenia Pańskiego. Trzecia niedziela adwentu nosi nazwę Gaudete wtedy podczas Liturgii używa się różowego koloru ornatu.

W Adwencie w dalszym ciągu odprawia się roraty czyli msze o NMP (obowiązuje kolor biały). Do innych tradycji adwentowych należą: świeca roratnia, wieniec czy kalendarz adwentowy. 8 grudnia Kościół obchodzi uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP.

 

6. Okres Bożego Narodzenia

a.) Czas trwania: 25 grudnia – Niedziela Chrztu Pańskiego (niedziela po Objawieniu Pańskim)

b.) Kolor szat liturgicznych: biały

c.) Charakterystyka:

Uroczystość Bożego Narodzenia jest to pamiątka narodzin Jezusa w stajence betlejemskiej. W tym dniu podczas Credo na słowa: „I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem.” wszyscy przyklękają. W dniu narodzenia Pańskiego każdy kapłan może odprawić trzy Msze Święte (w nocy, o świcie i w dzień). Boże Narodzenie posiada oktawę. Drugi dzień świąt poświęcony jest Św. Szczepanowi – diakonowi, pierwszemu męczennikowi. W jego liturgiczne wspomnienie poświęca się owies.

Trzeci dzień oktawy (27 grudnia) poświęcony jest Świętemu Janowi Ewangeliście. W dniu tym święci się wino. Czwarty dzień oktawy to święto Młodzianków, czyli dzieci z Betlejem i okolicy, które zgładził Herod. W najbliższą niedzielę po uroczystości Bożego Narodzenia przypada święto Świętej Rodziny: Jezusa, Maryi i Józefa. Na zakończenie roku cywilnego odprawia się w kościołach uroczyste nabożeństwo jako dziękczynienie za miniony rok. W tym dniu wspominamy Św. Sylwestra – papieża. Ostatni dzień oktawy Bożego Narodzenia przypada 1 stycznia. Jest to uroczystość Bożej Rodzicielki Maryi.

6 stycznia Kościół obchodzi uroczystość Objawienia Pańskiego (Epifania), zwane inaczej świętem trzech króli. W starożytności w był to dzień poświęcony bogu słońcu. W tym dniu poświęca się kredę, którą wypisuje się na drzwiach mieszkań inicjały imion Trzech Króli (C + M + B) i rok bieżący, mirrę i kadzidło. Okres Bożego Narodzenia kończy święto Chrztu Pańskiego obchodzone w niedzielę po dniu 6 stycznia.

Z Bożym Narodzeniem łączą się zwyczaje takie jak: żłóbek i szopka, kolędy (śpiewane wg tradycji w Polsce aż do 2 lutego), jasełka, opłatki wigilijne oraz choinka.

 

7. Wielki Post

a.) Czas trwania: Środa Popielcowa – Wielki Czwartek: Msza Wieczerzy Pańskiej (40 dni bez niedziel)

b.) Kolor szat liturgicznych: fioletowy

c.) Charakterystyka:

Wielki Post rozpoczyna się Środą Popielcową i trwa 40 dni nie licząc niedziel i kończy się w Wielki Czwartek. Jednak Msza Wieczerzy Pańskiej należy już do Triduum Paschalnego. W Środę popielcową obowiązuje post ścisły. Liczba 40 jest jedną z tych, z którymi najczęściej mamy do czynienia w Biblii. Sam Chrystus pościł na pustyni przez 40 dni. Przez cały ten czas nie wykonuje się hymnu „Chwała na wysokości Bogu” ani radosnej Aklamacji Alleluja, zamiast niej przed Ewangelią śpiewa się: „Chwała Tobie Królu wieków” lub „Chwała Tobie Słowo Boże”. W Wielkim Poście zakazuje się przyozdabiać kwiatami ołtarza (wyjątek od tej zasady stanowią: 4 niedziela WP, uroczystości i święta). Czwarta niedziela WP nosi nazwę Laetare, piąta to niedziela czarna, gdyż wtedy figury Chrystusa na krzyżach zasłania się fioletowym lub czarnym płótnem i pozostają one tak, aż do Adoracji Krzyża w Wielki Piątek. Szósta niedziela WP to Niedziela Palmowa czyli Męki Pańskiej, która rozpoczyna Wielki Tydzień czyli czas bezpośredniego przygotowania do Triduum Paschalnego. W Liturgii Słowa tego dnia odczytuje się Mękę Pańską wg Synoptyków. W Niedzielę Palmową wspomina się wjazd Chrystusa do Jerozolimy i poświęca się palmy oraz urządza z nimi procesje.

Okres WP służy przygotowaniu do obchodu Paschy. WP rozpoczyna się obrzędem posypywania głów popiołem. Akt ten zwraca uwagę na ludzką przemijalność. W Liturgii dominują trzy tematy, mianowicie: pokuta, chrzest i męka Pańska (Droga Krzyżowa, Gorzkie Żale, kazania pasyjne, pieśni o męce Pańskiej). WP jest czasem pokuty, skruchy, nawrócenia do Boga, zadumy i modlitwy. Do Nabożeństw wielkopostnych należą: Gorzkie Żale i Droga Krzyżowa, również podczas tego okresu urządza się rekolekcje parafialne i nabożeństwa modlitewne.

 

8. TRIDUUM PASCHALNE

Triduum Paschalne jest najważniejszym obchodem liturgicznym, ponieważ wtedy wspominamy wydarzenia zbawcze czyli Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, które są wewnętrzną siłą wiary chrześcijańskiej, źródłem zbawienia i fundamentem wszystkich obchodów liturgicznych. Triduum rozpoczyna się mszą świętą Wieczerzy Pańskiej i Wigilii Paschalnej osiąga swój szczyt, a kończy się drugimi Nieszporami Niedzieli Zmartwychwstania.

Data obchodzenia świąt wielkanocnych zależna była od kalendarza żydowskiego, według którego miesiące rozpoczynały się nowiu księżyca. Pierwszy miesiąc 2wiosenny nazywał się nisan. Swoje największe święto Paschy, Żydzi obchodzili 14 dnia nisan. Pascha upamiętniała wybawienie z niewoli egipskiej. Wiadomo, że śmierć Jezusa zbiegła się z obchodami Paschy Żydowskiej. Chrystus umarł więc 14 dnia nisan, a zmartwychwstał 16 dnia nisan. Dlatego niedziela po 14 nisan stała się chrześcijańskim terminem obchodów Zmartwychwstania Pańskiego. Obecnie Wielkanoc, zgodnie z Tradycją, obchodzi się w niedzielę, po pierwszej wiosennej pełni księżyca. Wahania czasowe w obchodach Wielkanocy wynoszą pięć tygodni, od 22 marca do 25 kwietnia. Tym samym wahaniom podlegają wszystkie święta ruchome których obchody uzależnione są od daty Wielkanocy, a więc: Wniebowstąpienie, Zesłanie Ducha Świętego, Przenajświętszej Trójcy, Boże Ciało, Najświętszego Serca PJ.

 

Wielki Czwartek – Msza Wieczerzy Pańskiej

a.) Kolor szat liturgicznych: biały

b.) Charakterystyka:

Obecnie w kościołach katedralnych odprawia się przed południem Mszę Krzyżma Świętego. Jest to koncelebrowana przez kapłanów reprezentujących całą diecezję, pod przewodnictwem Biskupa ordynariusza. W tej Mszy poświęca się olej chorych (po zakończeniu ME), olej katechumenów i konsekruje Krzyżmo Święte (po Komunii). Msza Krzyżma nie należy do Triduum.

Zgodnie z najdawniejszą tradycją Kościoła w Wielki Czwartek odprawia się tylko jedną Mszę Świętą, której nie wolno celebrować bez ludu. W godzinach wieczornych sprawuje się Msze Wieczerzy Pańskiej, która rozpoczyna czas Triduum. Podczas tej Liturgii wspominamy ustanowienie przez Jezusa sakramentów Eucharystii i kapłaństwa.

c.) Przebieg Liturgii:

Podczas śpiewu „Chwała na wysokości Bogu” grają organy i dzwonią wszystkie dzwony. Potem milkną aż do Wigilii Paschalnej. Po homilii ma miejsce odnowienie przyrzeczeń kapłańskich i obrzęd obmycia nóg dwunastu mężczyznom (na pamiątkę, tego, co uczynił Chrystus). Po Komunii Świętej przenosi się w uroczystej procesji Najświętszy Sakrament do ołtarza adoracji czyli tzw. Ciemnicy, wspominamy w ten sposób pojmanie i uwięzienie Jezusa. Po zakończeniu Liturgii obnaża się w ciszy ołtarz, czyli ściąg z niego obrusy.

 

Wielki Piątek – Liturgia na cześć Męki Pańskiej

a.) Kolor szat liturgicznych: czerwony

b.) Charakterystyka:

Wielki Piątek jest jedynym dniem w roku kiedy nie sprawuje się Najświętszej Ofiary. W godzinach popołudniowych (po godzinie 15) odprawia się Liturgię na cześć Męki Pańskiej (nabożeństwo wielkopiątkowe). Przed Liturgią odprawia się drogę krzyżową, a po zakończeniu nabożeństwa gorzkie żale (wszystkie 3 części). W Wielki Piątek obowiązuje post ścisły.

c.) Przebieg Liturgii:

Nabożeństwo wielkopiątkowe składa się z następujących elementów: Liturgia Słowa Bożego, Adoracja Krzyża, Komunia Święta, Procesja do Grobu Pańskiego. Liturgia Wielkiego Piątku rozpoczyna się prostracją czyli modlitwą w ciszy podczas której kapłan pada przed ołtarzem i leży krzyżem. Po powstaniu z pozycji leżącej kapłan odmawia modlitwę, po niej następuje Liturgia Słowa, która kładzie nacisk na Mękę Jezusa (Czwarta Pieśń o Słudze Pańskim z Księgi Izajasza). Punktem szczytowym tej części jest odczytanie Męki Pańskiej wg św. Jana (Pasja). Liturgię Słowa Bożego kończy starorzymska, uroczysta Modlitwa Powszechna, która ma 10 wezwań (za Kościół Święty, za papieża, za wszystkie stany Kościoła, za Katechumenów, o jedność chrześcijan, za Żydów, za niewierzących w Chrystusa, za niewierzących w Boga, za rządzących państwami, za strapionych i cierpiących).

Po Modlitwie Powszechnej następuje Adoracja Krzyża czyli jego odsłonięcie, podczas którego kapłan śpiewa: „Oto drzewo krzyża, na którym zwisło Zbawienie świata”, a lud odpowiada: pójdźmy z pokłonem i uczczenie przez ucałowanie. Potem następuje Komunia Święta (ołtarz nakrywa się obrusem i przynosi się Najświętszy Sakrament z ciemnicy). Po zakończeniu Komunii przenosi się Najświętszy Sakrament w monstrancji okrytej białym welonem do Grobu Pańskiego i wystawia do adoracji.

 

Wielka Sobota:

a.) Kolor szat liturgicznych: biały

b.) Charakterystyka:

Wielka Sobota jest dniem ciszy żałobnej. Kościół trwa przy Grobie Pańskim, rozważając Jego mękę i śmierć. Kościół powstrzymuje się w tym dniu od sprawowania Mszy Świętej. W tym dniu ma miejsce poświęcenie pokarmów na wielkanocny stół. Wieczorem, po zachodzie słońca, gdy na dworze panuje mrok (wg kalendarza żydowskiego dzień trwał od zachodu do zachodu słońca, dlatego ta Liturgia należy już do niedzieli), sprawuje się Mszę Wigilii Paschalnej w Wielką Noc, która rozpoczyna okres Wielkanocny i jest wspomnieniem zmartwychwstania Pańskiego. Przed rozpoczęciem Liturgii kończy się adorację, jednak można ją wznowić po Mszy Świętej ale bez okrywania monstrancji welonem.

 

c.) Przebieg Liturgii:

Liturgia Wielkiej Soboty rozpoczyna się w sposób uroczysty Liturgią Światła. W jej trakcie poświęca się ogień i paschał, który jest symbolem zmartwychwstałego Chrystusa. Po poświęceniu wyrusza Procesja z paschałem do świątyni, w trakcie której kapłan trzy razy intonuje: „Światło Chrystusa”, a lud odpowiada: „Bogu niech będą dzięki”. Po ustawieniu świecy w prezbiterium odśpiewuje się orędzie paschalne (Exultet), który jest hymnem wielbiącym Chrystusa przynoszącego zbawienie.

Kolejną częścią Mszy Świętej Wielkiej Soboty jest Liturgia Słowa, w której odczytuje się 9 czytań biblijnych (7 z ST, 2 z NT – epistoła, Ewangelia). Ilość czytań można zredukować do 3 z ST (lub minimalnie 2), jednak nie można opuścić czytania z Księgi Wyjścia, o przejściu Izraelitów przez Morze Czerwone. Po ostatnim czytaniu z ST śpiewa się Gloria podczas którego biją dzwony i odzywają się organy, po epistole śpiewa się uroczyste Alleluja.

Potem następuje Liturgia Chrzcielna, na którą składają się litania do Wszystkich Świętych, poświęcenie wody chrzcielnej, chrzest jeśli są kandydaci oraz odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych. Później następuje Liturgia Eucharystyczna. Po zakończeniu Liturgii może nastąpić Procesja rezurekcyjna, jeśli jej nie odprawia się po Wigilii paschalnej to znajduje swoje miejsce przed ranną Mszą Niedzieli Zmartwychwstania. Po jej zakończeniu śpiewa się dziękczynny hymn Te Deum.

 

9. Okres Wielkanocny

a. Czas trwania: Wigilia Paschalna – Niedziela Zesłania Ducha Świętego (Pięćdziesiątnica)

b. Kolor szat liturgicznych: biały

c. Charakterystyka:

Wielkanoc trwa przez okres 50 dni. Przez jej oktawę i w niedzielę Zesłania Ducha Świętego po błogosławieństwie kapłan posyła lud słowami: „Idźcie w pokoju Chrystusa, Alleluja, Alleluja”, a wierni odpowiadają: Bogu niech będą dzięki, Alleluja, Alleluja. W niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego przed Alleluja śpiewa się uroczystą sekwencję mówiącą o zmartwychwstaniu Chrystusa. W uroczystość Zesłania Ducha Świętego śpiewa się sekwencję do Ducha Świętego: „Przybądź Duchu Święty”. Okres Wielkanocy kończy jedna z najważniejszych uroczystości kościelnych – Zesłanie Ducha Świętego. W siódmą niedzielę wielkanocną obchodzi się uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego (40 dni od zmartwychwstania – wcześniej był to czwartek). W okresie Wielkanocnym obchodzi się również tzw. dni krzyżowe, kiedy modli się o urodzaje i oprawia procesje do pól. Są to trzy dni przed Uroczystością Wniebowstąpienia Pańskiego (poniedziałek, wtorek, środa po VI niedzieli Wielkanocnej).

 

10. Okres Zwykły

a.) Czas trwania:

Część I: Niedziela Chrztu Pańskiego – Środa Popielcowa

Część II: Niedziela Zesłania Ducha Świętego – Uroczystość Chrystusa Króla (33/34 niedziela zwykła)

b.) Kolor szat liturgicznych: zielony

c.) Charakterystyka:

Okres Zwykły dzieli się na dwie części i liczy 33 lub 34 tygodnie. W tym czasie liturgia świętuje całą tajemnicę Chrystusa, zwłaszcza w niedzielę. Okres zwykły jest czasem względnego spokoju liturgicznego.

W pierwszej części Okresu zwykłego przypadają dwa święta pańskie. Obydwom nadaje się charakter maryjny. Pierwszym z nich jest Święto Ofiarowania Pańskiego, obchodzone 2 lutego, jako święto Matki Bożej Gromnicznej, nazwa ta wywodzi się od zwyczaju poświęcania w tym dniu świec zwanych gromnicami. Drugim obchodem tego okresu jest uroczystość Zwiastowania Pańskiego, przypadająca na dzień 25 marca, to jest 9 miesięcy przed Bożym Narodzeniem.

W drugiej części Okresu Zwykłego przypada seria obchodów liturgicznych, należących do grupy świąt dogmatycznych, zwanych także tematycznymi lub ideowymi. W pierwszą niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego obchodzi się uroczystość Przenajświętszej Trójcy. W czwartek po tej uroczystości obchodzi się Boże Ciało (Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej). W piątek po oktawie Bożego Ciała jest uroczystość Najświętszego Serca PJ, a w sobotę wspomnienie Niepokalanego Serca Mary.

Echem Triduum Paschalnego są dwa następujące święta: Święto Przemienienia Pańskiego (6 sierpnia) i Święto Podwyższenia Krzyża Świętego (14 września). 1 listopada obchodzi się Uroczystość Wszystkich Świętych, a 2 listopada wspominamy wszystkich wiernych zmarłych. Okres Zwykły kończy Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata.

 

Uroczystości

 

11. Uroczystości Pańskie

• Uroczystość Bożego Narodzenia (25 grudnia)

• Uroczystość Objawienia Pańskiego (6 stycznia)

• Święto Chrztu Pańskiego (niedziela po Objawieniu Pańskim)

• Uroczystość Zwiastowania Pańskiego (25 marca)

• Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego

• Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego

• Uroczystość Zesłania Ducha Świętego

• Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej

• Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa

• Święto Przemienienia Pańskiego (6 sierpnia)

• Święto Podwyższenia Krzyża Świętego (14 września)

• Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata

 

12. Uroczystości ku czci NMP

• Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP (8 grudnia)

• Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki (1 stycznia)

• Uroczystość NMP Królowej Polski (3 maja)

• Święto NMP Matki Kościoła (poniedziałek po Zesłaniu Ducha Świętego)

• Uroczystość Wniebowzięcia NMP (15 sierpnia)

• Uroczystość MB Częstochowskiej (26 sierpnia)

• Święto MB Różańcowej (7 października)

 

13. Uroczystości ku czci Świętych

• Uroczystość Św. Józefa, Oblubieńca NMP (19 marca)

• Uroczystość Św. Wojciecha (23 kwietnia)

• Uroczystość Św. Stanisława (8 czerwca)

• Uroczystość Narodzenia Św. Jana Chrzciciela (24 czerwca)

• Uroczystość Św. Apostołów Piotra i Pawła (29 czerwca)

• Uroczystość Wszystkich Świętych (1 listopada)

Materiał źródłowy z: http://parafiawyzne.pl/