Blog J.B.

Z przyjemnością informuję, że w Galerii Foto można znaleźć zapis fotograficzny przebiegu opisanej niżej wędrówki. Aby przekierować się do Galerii, wystarczy wcisnąć TEN NAPIS. Górna ikonka daje możliwość pobrania fotografii, niżej została umieszczona prezentacja. SERDECZNIE ZAPRASZAM.

Tytuł brzmi abstrakcyjnie, ale w tekście wszystko się wyjaśni. Najpierw przedstawienie opisywanej sytuacji…
Wyszło na to, że poprzedni opis „samotnej” wyprawy w rejon Wodospadu Podgórnej „podgrzał” atmosferę i dzięki temu już w sobotę było wiadomo, że popróbujemy go w marszu zespołowym. Oczywiście, pewnym problemem była tu pogoda, która nie mogła się zdecydować – niż czy wyż, deszcz czy słoneczko. Jednak już w niedzielne przedpołudnie (17.05.2015 r.) uformowała się grupa osób, chcących wziąć udział w kolejnym niedzielnym „aktywnym wypoczynku”. Było nas w sumie 7 osób – „weterani” [czyli pan Ryszard i „szeryf”]; „dynamiczni sezonowi piechociarze” [panie: Kasia i Małgosia] oraz „nowicjusze” (oczywiście naszych wspólnych wypadów, a nie w ogóle…) [Natalia Łapko, Krystyna i Rafał Wyspiańscy]. Wypad postanowiliśmy rozpocząć o godz. 13:30 – przy czym wiele zależało od pogody i od… naszej determinacji.
Już początek trasy był wskazówką, że będzie ciekawie. Najpierw jazda „żółwim tempem” do Jeleniej (gdzie pogoda poprawiła się zdecydowanie), potem trochę „samochodowego slalomu” ulicami miasta i oto jesteśmy w Podgórnej. Trudno mi opisać teksty i reakcje w „czerwonym rydwanie”, ale znamienne stały się słowa na postoju w CPN: „Kurczę, od tej wolnej jazdy to mi lakier zwiało…”. Co do „srebrnej strzały” jechaliśmy w bardzo „pedagogicznych” nastrojach – przez cała drogę „omawialiśmy” naszą Scholę [ale się naszym biednym dziewuszkom czkało].
W Podgórnej trafiliśmy na rajd, którego trasa kolidowała z naszą. Prowadzący „szeryf” zlekceważył „umundurowaną postać” (dobrze, że to nie kosmita – bo to teraz takie modne), traktując ją jako „stopowicza na przepustce”. Jednak postawa „stróża rajdowego porządku” była na tyle emocjonalna, że… o mało co dwa nasze „krążowniki szos” byłyby się nieco „wycałowały”. Ale, Bogu dzięki, pani Kasia miała refleks (no, i doniosły klakson) – w ten sposób pozostaliśmy w pewnym dystansie od siebie [a’propos… okazało się, że strażnik pilnował nie zakłócania trasy rajdu, ale okazało się, że do zjazdu mamy tak blisko, że zdążymy przed cyklistami].
Piszący te słowa pamiętał, jaki był poprzedni podjazd do „Ogrodu japońskiego” [rodem z Ursusa – i to z lat 60-tych]. Tym razem jednak „srebrna strzała” dała z siebie wszystko i nie było „siary”.
Zaczynamy nasze podejście. Początek trasy miał nas nieco zmiękczyć – nie żeby stromizna, ale jednak cały czas pod górkę. Nikomu to chyba jednak nie przeszkadzało, bo teren był tak urokliwy, że trudno było zajmować się takim „drobiazgiem”, jak kilka stopni podnoszenia terenu. Poza tym… co tu będziemy kryć… byliśmy nakarmieni i wypoczęci…
Tak więc początek był raczej spokojny; nie niepokoił nas nawet zbytnio „wypadowy paparazzi”. Do tego pogoda poprawiła się zdecydowanie – słońce operowało tak intensywnie, że tylko nieliczni cieszyli się z tego faktu.
Było kilka „górek” i sporo „zejść” – co „szeryf” kwitował krótkim: „Wiecie, co to oznacza?… że zaraz będzie pod górkę”. I faktycznie było. Nie to nas jednak martwiło – „szeryf” zaczął napomykać o „aktualizacji”, a weterani doskonale wiedzieli, co to oznacza. Ale nadal było bardzo lightowo.
Dojście do wodospadu i przejście szlakiem tuż nad nim był rewelacją – faktycznie, nasz poprzedni wypad w to miejsce był jednak dużo skromniejszy, jeśli chodzi o doznania estetyczne. Ciekawe widoczki, oczywiście sporo fotek i dzielna postawa wszystkim uczestników – to spowodowało, że u podnóża wodospadu stanęliśmy w doskonałych nastrojach. I nie zmieniła tego dalsza część szlaku [tylko ten niepokojący wyraz twarzy „szeryfa”…].
Już od samego początku grupa podzieliła się na dwie części – na osoby, które szły raczej spacerowo oraz na tzw. „czołówkę”. Jako, że momentami dzieliła nas dosyć spora odległość, „peleton” nie był świadomy, że w momencie dochodzenia do końca podejścia pod wodospad w „czołówce” nastąpił świadomy „zamach stanu” na wolność naszych wyborów. Oto (bez konsultacji czy referendum!!!) „szeryf” skierował nas w lewo, na drogę dojazdową. W „peletonie” nikt się nawet nie domyślił, że to była dzisiejsza pierwsza „aktualizacja”, z której słynie nasz przewodnik. Ale że i nastroje i kondycja dopisywały, więc… tym razem wybaczamy… ale żeby to było przedostatni raz…
Odstępy między „peletonem” a „czołówką” oczywiście nie powodowały braku komunikacji – co pewien czas „szeryf” komunikował, że ma dwie wiadomości… „dobrą i złą’. I właśnie po dojściu do mostka pani Kasia usłyszała, że tą dobrą wiadomością jest to, że zaraz zrobi się nizinnie; złą natomiast stało się zaproszenie do „włączenia biegów górskich” (a co to my, „górale” jesteśmy?). Niestety, faktycznie okazało się, że wejście na całkiem lightowy szlak wymagał dosyć ostrego podejścia, ale… wciąż byliśmy w świetnej kondycji (nawet niektórzy zaczęli sugerować, że „albo szlak jest zbyt łatwy, albo ich kondycja jest za dobra”… „no, gdzie to zmęczenie?!?!?”). Upublicznienie tych obaw spowodowało natychmiastową odpowiedź „szeryfa”: „Spokojnie, zaraz poczujecie…” – czyżby jakaś fabryka perfum na trasie???
Niestety, owo „poczujecie” nie dotyczyło zmysłu węchu, a kończyn dolnych, które zostały narażone na solidne przeciążenia. Nikt nie doznał wprawdzie trwałego uszczerbku, ale… pojawił się znajomy oddech „naszej szkapy” (z ostatniego rozdziału). Chwila odpoczynku, jeszcze jeden „świeży oddech” pani Kasi i – zapewnieni, że teraz „to już z górki” – ruszyliśmy przed siebie. Miało być lightowo i „z górki” – przewodnikowi pomyliły się chyba jednak określenia, bo ta lightowa trasa zaowocowała… ciśnieniem, grożącym u niektórych wylewem. Ale trzeba przyznać, że wszyscy doszli w dobrym tempie i po krótkim oddechu przy ogrodzie japońskim wrócił także świetny humor (nie mylić jednak z „głupawą”). I to właśnie tu, na (jak planowaliśmy) końcowym postoju ponownie objawiła się ona… „apokalipsa naszych tras”… AKTUALIZACJA!!!!
W sumie byliśmy z niej zadowoleni, bo trasę zrobiliśmy w dobrym czasie i większość czuła pewien niedosyt. Poinformowany o tym „szeryf” zgodził się, że trzeba coś z tym zrobić i zaproponował… dyslokację do Karpacza. OK… my się zgadzamy…
I właśnie w tym momencie czytelnik tej relacji zrozumie, co oznacza drugi człon tytułu wpisu. Okazało się bowiem, że jadąc do Karpacza trafiliśmy na kolejny etap rajdu, co spowodowało, że przez kilka kilometrów jechaliśmy zaledwie 12 km/h. To właśnie w tym momencie pojawiły się u „szeryfa” pierwsze przebłyski „głupawy” i teksty typu: „No, posuwaj bracie szybciej”. Nie było dobrze, ale nie było też tragicznie – dzielni kolarze pod górkę wprawdzie pełzali, ale za to z górki… próba nadążenia groziła zerwaniem lakieru. I tak, trochę pełzając, trochę z „prędkością światła” dojechaliśmy do Karpacza.
Mimo, że w Karpaczu trudno o bezpłatny parking, znaleźliśmy go bez trudu i padło hasło: „No to w drogę”. Ciekawe, czegóż tutaj doświadczymy…
Początek był frajdą i łatwizną – z górki, dosyć łagodnie i do tego miejsce anomalii magnetycznych. Nogi same chciały pracować. Potem weszliśmy na szlak, który w czasie jednego z poprzednich wypadów został nazwany „odcinkiem głupawy” – to tu pan Ryszard chciał nam pokazać, jak szusować po śniegu. Teraz śniegu nie było, więc nie było też głupawy. Pojawiły się jednak obawy: my jednak wciąż idziemy w dół, a to oznacza, że…
Przy CPN-ie tradycyjny postój na odrobinę kofeiny, tradycyjnego hot-doga i… maleńką wizytę w „miejscu relaksującym”… i ruszamy dalej. „Szeryf” poprowadził nas najpierw do zapory. Fakt, widoczki niezłe, tylko że ważniejszym stały się obawy… „kiedy nastąpi to pod górkę”??? Nie musieliśmy długo czekać. Najpierw krótkie, choć nieco ostre podejście do Centrum Pulmunologii. Tu chwila kontemplowania panoramy Śnieżki i zaproszenie: „Proszę Państwa!!! Ruszamy dalej!!!”. To „dalej” okazało się „morderczą trasą” rodem ze „szkoły przetrwania” – nie dosyć, że cały czas pod górkę, to jeszcze wredne słońce przeniosło się nad Jelenią Górę, zaczęło wiać, a do tego pojawiające się „mobilki” zmuszały nas do szukania ratunku na krawężnikach (co to my, „krawężniki” jesteśmy?!?!?). „Droga przez mękę” trwała prawie 30 minut, ale w końcu zobaczyliśmy „Gołębiewskiego” – niestety, nie wzięliśmy ze sobą strojów, więc nie będzie sauny i tego typu atrakcji.
W tym miejscu nastąpiło pewne zwolnienie tempa i – po konsultacji – trójka „niezwyciężonych” postanowiła samodzielnie zdobyć „karpacki Mount Everest” czyli… podejście do parkingu i stąd zjechać po resztę „wędrowniczej braci”. Piszący te słowa nie miał wprawdzie przy sobie pulsometru, ale tętno przy dojściu do samochodu przypominało… młot pneumatyczny.
Zgodnie z planami zabraliśmy pozostałych pasażerów i… zgodnie z tradycją ruszyliśmy „na rybkę”. Choć apetyty dopisywały okazało się, że „U Rybaka” trzeba zamawiać porcje „mikroskopijne”, żeby dać radę je skonsumować bez brania czegoś na wynos. No, ale większość dała sobie jakoś radę z pyszniutką rybką i – po ponownej „wentylacji płuc” pani Kasi – ruszyliśmy do domu.
Znowu, trudno mi opisać, co się działo w „czerwonym rydwanie”, ale w „srebrnej strzale” atmosfera była bardzo kreatywna. W sumie przez czas podróży zdążyli ułożyć naszej Scholi harmonogram śpiewów i poznawanych tekstów na co najmniej dekadę. Było kreatywnie, ale i nieco sennie – w końcu „rybka działała”… ale uwaga… kierowco… nie ziewamy… nie śpimy…

Czas na podsumowanie. „Aktualizacje” stały się swoistą tradycją naszych wypadów. Dzięki znajomości szlaków tego rejonu mogę je w ostatniej chwili zmieniać i wydaje mi się, że dodaje to naszym wypadom atrakcyjności. Cieszę się, że na dzisiejszy wypad zdecydowało się tyle osób, a tym, którzy „zwątpili” powiem jedno… ŻAŁUJCIE!!! Dziękują za wspaniałą, pełną humoru i dobrego luzu atmosferę i oczywiście… zapraszam za tydzień – tym razem na Równię.

Pozdrawiam   ks. Janusz