Blog J.B.

Opisaną niżej uroczystość poprzedziły obchody parafialne (20.05.2018 r.) – zapraszam do obejrzenia stosunkowo niewielkiej ilości zdjęć, pokazujących ich przebieg. Aby przekierować się do Galerii Foto, wystarczy wcisnąć TEN NAPIS, aktywując przekierowanie. SERDECZNIE ZAPRASZAM.

Opisaną niżej uroczystość oczywiście zarejestrowałem także na zdjęciach. Aby przekierować się do Galerii Foto, wystarczy wcisnąć TEN NAPIS, aktywując przekierowanie. SERDECZNIE ZAPRASZAM.

„Przeżywajcie swoje kapłaństwo: przeszłość – z wdzięcznością, teraźniejszość – z pasją, przyszłość – z nadzieją…”  

Wrocław 21.05.2018 roku

Powyższe słowa stanowiły przesłanie homilii wygłoszonej podczas uroczystej Eucharystii sprawowanej w kaplicy Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu – Alma Mater prezbiterów, którzy przyjęli święcenia kapłańskie w Katedrze Wrocławskiej 21.05.1988 roku. W roku perłowego jubileuszu kapłaństwa, w święto NMP Matki Kościoła, zgromadziliśmy się, aby u stóp ołtarza złożyć dziękczynienie za ten czas posługiwania i prosić o dalsze łaski tak potrzebne, by ukazywać człowiekowi żyjącego Chrystusa.

Nostalgii towarzyszącej uczestnictwu w Eucharystii w tak bardzo związanym ze wspomnieniami miejscu towarzyszyły także emocje spotkań z gośćmi, którzy zaszczycili nas dzisiaj swoją obecnością. Na uroczystość przybył Ksiądz Kardynał Henryk Gulbinowicz, z którego rąk 30 lat temu przyjęliśmy święcenia kapłańskie. Zaproszenie do udziału w rocznikowym dziękczynieniu przyjęli także nasi profesorowie: ks. prałat Stanisław Pawlaczek i ks. dr hab. Michał Chłopowiec, kanonik honorowy Ojca Świętego oraz opiekun rocznika, ks. dr Marian Biskup, dyrektor Wydziału Duszpasterskiego Kurii Metropolitalnej Wrocławskiej. O randze dzisiejszej uroczystości świadczyło także przyjęcie zaproszenia przez Ks. Biskupa Jacka Kicińskiego CMF, biskupa pomocniczego wrocławskiego i wikariusza generalnego, który przewodniczył naszej modlitwie i wygłosił związaną z nim homilię.

Jej przesłaniem stały się słowa zacytowane w tytule. Były nie tylko refleksją, ale także pasterskim życzeniem opartym o wymowę życia Maryi, będącej wzorem człowieka wiary, pomagającego innym odkrywać Chrystusa w ich życiu. „Każdy jubileusz – wspomniał w pierwszych słowach ks. Biskup – jest okazją do tego, by dziękować za otrzymane łaski, ale także, by uczynić rachunek sumienia”. Wyrażając radość z możliwości uczestniczenia w dzisiejszym dziękczynieniu homileta nawiązał do słów papieża Franciszka o przeżywaniu swojego życia w trzech wymiarach: „przeszłości – w postawie wdzięczności, teraźniejszości – z pasją, przyszłości – z nadzieją”. Nawiązując do święta NMP Matki Kościoła podkreślił 3 postawy charakteryzujące Maryję, będące także podstawą dzisiejszego skutecznego duszpasterstwa: „postawę wiary, postawę wierności i obecność”. Sięgając do sceny Zwiastowania (poprzez kontrastową konfrontację z przykładem zwiastowania Zachariaszowi) ks. Biskup podkreślił, że „tak jak Ona, tak i każdy z nas został przez Boga zauważony”, ale „Maryja nie starała się (jak wspomniany Zachariasz) ogarnąć rozumem działanie Boga /…/ Ona odpowiada nie rozumem, ale sercem /…/ odpowiada wiarą”. Nawiązując do jubileuszu nasz homileta przypomniał: „36 lat temu zostaliście zauważeni przez Boga, a 30 lat temu posłani /…/ I tak, jak w Maryi wiara kształtowała się przez całe życie, podobnie dzieje się w codzienności kapłańskiej. /…/ Na tej drodze bardzo ważną była postawa wierności. /…/ Ona podtrzymuje naszą kondycję duchową”. Tę wierność ks. Biskup ukazał w szczególnym świetle poprzez moment zagubienia się Jezusa w Jerozolimie – nieprzypadkowo, bo z niej wynikają implikacje dla życia każdego prezbitera. „Maryja doświadczała ciemności, trudności na drodze rozwoju wiary /…/ W kapłańskim pielgrzymowaniu przez życie też może się to zdarzyć; w przypadku Maryi zagubienie dokonało się w jeden dzień, odszukanie zaś Jezusa – trzy /…/ Nie jest to oczywiście przelicznikiem skali czasu na konfrontację z trudnościami, ale przypomnieniem, że nawet krótkie doświadczenie ciemności wymaga później dłuższego czasu powrotu, odszukania Jezusa”. Co więcej, ta scena pokazuje nam, gdzie powinniśmy zawsze szukać Jezusa: „Maryja pokazuje, gdzie jest Jego miejsce /…/ Jeśli więc zagubimy Chrystusa, nie szukajmy Go wśród krewnym i znajomych, ale w świątyni, gdzie On czeka. /…/ To jest właśnie droga wiary i wierności: gdzie szukamy Jezusa i gdzie Go znajdujemy”.

„Maryja pokazuje także, na czym polega duszpasterstwo obecności. /…/ Poprzez swoją obecność w Kanie Galilejskiej podkreśliła wagę towarzyszenia człowiekowi w jego codzienności – w radości, ale i w trosce. /…/ Maryja jest w tej obecności bardzo subtelna; zauważa problem gospodarzy, ale nie koncentruje przez to uwagi na sobie – kieruje ją w stronę Chrystusa, mówiąc: >Uczyńcie wszystko, co wam powie.< /…/ To właśnie istota duszpasterstwa obecności: towarzyszyć człowiekowi w jego codzienności, ale poprzez to wskazywać na Jezusa”. W scenie tej ks. Biskup podkreśla znamienną symbolikę, dotykającą szczególnie nas, prezbiterów: „Tymi sługami z Kany Galilejskiej jesteśmy my, kapłani. Mamy napełniać stągwie wodą (tymi stągwiami są ludzie) i pozostawiać je, aby mógł w nich działać Chrystus. /…/ Taką Kaną jest każda parafia, w której nie jesteśmy od czynienia cudów, ale by tworzyć atmosferę sprzyjającą ich przeżywaniu”.

„W szczególny sposób te trzy postawy Maryi podkreśla czas męki Chrystusa. Kiedy umiera Jej Syn – zauważył homileta – nie tłumaczy, nie rozdziera szat, ale idzie pod krzyż. Idzie tam wiernie – uczy w ten sposób przyjmowania doświadczeń codzienności kapłańskiej. /…/ A kiedy już stanęła pod krzyżem, padły te znamienne słowa: „Oto Matka twoja” – poprzez nie Maryja uczy nas, że nigdy nas nie zostawi, że jest nami zainteresowana. Jest obecna, gdy przychodzimy na świat, gdy przechodzimy nasze drogi krzyżowe /…/ była 30 lat temu i przez tych 30 lat. Dlaczego? Bo serce matki jest zawsze przy dziecku”.

Swoją bardzo poruszającą homilię ksiądz Biskup zakończył życzeniem skierowanym do 25-osobowej grupy jubilatów: „Maryja uczy nas prostoty, zwyczajności kapłańskiego życia. Jesteśmy powołani po to, by żyć prosto, zwyczajnie i przynosić Boga człowiekowi /…/ Niech uczy każdego z nas codziennej zwyczajnej prostoty, wiary i wierności, obecności i ufnej radości”.

Do słów tych nawiązał w wieńczącym Eucharystię słowie ks. Prałat Marek Babuśka – zaakcentował fakt przyjęcia przez nas święceń w Roku Maryjnym i szczególnym zawierzeniu Jej naszej posługi. Dziękując Księdzu Kardynałowi, Księdzu Biskupowi oraz naszym Gościom podkreślił wielką wagę dzisiejszej modlitwy, która została tak mocno powiązana ze wspomnieniami sprzed 30. lat.

Nasze dzisiejsze spotkanie jubileuszowe zakończyła wspólna agapa w refektarzu seminaryjnym, z którym wiązało się tyle wspomnień. Nie było może „łzawej nostalgii”, ale… przysłowiowego „pamiętasz…?” nie brakowało. Tam jeszcze raz Ksiądz Biskup życzył nam „ufnej radości”, zaś Ksiądz Kardynał zaskoczył nas skierowanym w naszą stronę, bardzo ciepłym słowem wspomnienia swojej drogi kapłańskiej i podkreśleniem pamięci o 6. latach kształtowania w nas „ducha apostolskiej kreatywności”.